Είναι φορές που θέλω να γράφω συνέχεια, κι άλλες φορές που δεν αντέχω να δω ούτε μια σκέψη μου γραμμένη.
Το σκεφτόμουν καιρό και πλέον κατέληξα τι κάνω λάθος.
Σκέφτομαι υπερβολικά πολύ το μέλλον.
Το να σκέφτεσαι το μέλλον δεν είναι κακό σε λογικά πλαίσια, εγώ μάλλον το παρακάνω. Σκέφτομαι το μέλλον διαρκώς και χάνω το τώρα. Μου ξεγλιστράει κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο.
Αναρωτιέμαι πώς θα είναι αυτή η κατάσταση στο μέλλον, προβληματίζομαι για το τι θα έχει διάρκεια σε βάθος χρόνου (κυρίως αυτό κάνω), προσπαθώ να δω πώς θα είναι το μέλλον μου με τη μία εκδοχή και με την άλλη εκδοχή. Και όλα αυτά τα σκέφτομαι βεβαίως, χωρίς όμως να κάνω τίποτα ουσιώδες στο τώρα μου.
Και πάντα ήξερα πόσο σημαντικό είναι να ζεις τη στιγμή, πάντα προσπαθούσα να το κάνω. Από το "carpe diem" μέχρι το "ζήσε τη μέρα σου σα να είναι η τελευταία σου" και όλα τα υπόλοιπα (κλισέ και μη) που βρίσκονται στο ενδιάμεσο, από όλα αυτά τα σπουδαία λόγια που πάντα μ' άρεσε να διαβάζω, ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ!
Ελάχιστα "τώρα" μπόρεσα να απολαύσω γιατί διαρκώς με άγχωνε ένα "τι θα γίνει μετά". Όλα μια ζυγαριά. Πόσο καλό είναι τώρα και πόσο καλό θα είναι μετά; Τι ωραία που είναι τώρα μα πόσο ωραία θα είναι μετά; Καλά τα πηγαίνω εγώ τώρα μα ποιο θα είναι το αποτέλεσμα μετά;
Και όχι, δεν είναι η πρώτη φορά που εντοπίζω αυτό το πρόβλημα. Για την ακρίβεια, μια φίλη μου το είχε εντοπίσει πρώτη για μένα. Και κάθε μέρα την επιβεβαιώνω και περισσότερο.
Δεν θέλω να με αγχώνει άλλο το μετά. Θέλω να αισθάνομαι το τώρα μου. Θέλω οι αισθήσεις μου να λειτουργούν στο τώρα χωρίς το μυαλό μου να τρέχει παρακάτω.
Είναι ωραίο το τώρα. Έχω χάσει τόσες ωραίες στιγμές.
Το τώρα μου είναι η καληνύχτα που μου είπες.
Το τώρα μου είναι ο κόσμος που έχει γεμίσει κίτρινο (το αγαπημένο μου χρώμα) από τα πεσμένα φύλλα των δέντρων.
Το τώρα μου είναι ότι εσύ κι εσύ μου λείπεις.
Το τώρα μου είναι το φουλ πρόγραμμα που έχω αυτές τις μέρες σε αντίθεση με το τίποτα των προηγούμενων ημερών.
Το τώρα μου είναι που θέλω να τραγουδήσω.
Το τώρα μου είναι οι φωτογραφίες που κοιτάζω από το σύντομο ταξίδι που μόλις τελείωσε.
Όλα αυτά συμβαίνουν τώρα, είναι υπέροχα κι εγώ τα χάνω για ένα αβέβαιο αύριο. Ε όχι!
Το σκεφτόμουν καιρό και πλέον κατέληξα τι κάνω λάθος.
Σκέφτομαι υπερβολικά πολύ το μέλλον.
Το να σκέφτεσαι το μέλλον δεν είναι κακό σε λογικά πλαίσια, εγώ μάλλον το παρακάνω. Σκέφτομαι το μέλλον διαρκώς και χάνω το τώρα. Μου ξεγλιστράει κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο.
Αναρωτιέμαι πώς θα είναι αυτή η κατάσταση στο μέλλον, προβληματίζομαι για το τι θα έχει διάρκεια σε βάθος χρόνου (κυρίως αυτό κάνω), προσπαθώ να δω πώς θα είναι το μέλλον μου με τη μία εκδοχή και με την άλλη εκδοχή. Και όλα αυτά τα σκέφτομαι βεβαίως, χωρίς όμως να κάνω τίποτα ουσιώδες στο τώρα μου.
Και πάντα ήξερα πόσο σημαντικό είναι να ζεις τη στιγμή, πάντα προσπαθούσα να το κάνω. Από το "carpe diem" μέχρι το "ζήσε τη μέρα σου σα να είναι η τελευταία σου" και όλα τα υπόλοιπα (κλισέ και μη) που βρίσκονται στο ενδιάμεσο, από όλα αυτά τα σπουδαία λόγια που πάντα μ' άρεσε να διαβάζω, ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ!
Ελάχιστα "τώρα" μπόρεσα να απολαύσω γιατί διαρκώς με άγχωνε ένα "τι θα γίνει μετά". Όλα μια ζυγαριά. Πόσο καλό είναι τώρα και πόσο καλό θα είναι μετά; Τι ωραία που είναι τώρα μα πόσο ωραία θα είναι μετά; Καλά τα πηγαίνω εγώ τώρα μα ποιο θα είναι το αποτέλεσμα μετά;
Και όχι, δεν είναι η πρώτη φορά που εντοπίζω αυτό το πρόβλημα. Για την ακρίβεια, μια φίλη μου το είχε εντοπίσει πρώτη για μένα. Και κάθε μέρα την επιβεβαιώνω και περισσότερο.
Δεν θέλω να με αγχώνει άλλο το μετά. Θέλω να αισθάνομαι το τώρα μου. Θέλω οι αισθήσεις μου να λειτουργούν στο τώρα χωρίς το μυαλό μου να τρέχει παρακάτω.
Είναι ωραίο το τώρα. Έχω χάσει τόσες ωραίες στιγμές.
Το τώρα μου είναι η καληνύχτα που μου είπες.
Το τώρα μου είναι ο κόσμος που έχει γεμίσει κίτρινο (το αγαπημένο μου χρώμα) από τα πεσμένα φύλλα των δέντρων.
Το τώρα μου είναι ότι εσύ κι εσύ μου λείπεις.
Το τώρα μου είναι το φουλ πρόγραμμα που έχω αυτές τις μέρες σε αντίθεση με το τίποτα των προηγούμενων ημερών.
Το τώρα μου είναι που θέλω να τραγουδήσω.
Το τώρα μου είναι οι φωτογραφίες που κοιτάζω από το σύντομο ταξίδι που μόλις τελείωσε.
Όλα αυτά συμβαίνουν τώρα, είναι υπέροχα κι εγώ τα χάνω για ένα αβέβαιο αύριο. Ε όχι!
Καλησπέρα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά που περιγράφεις είναι μία "παγίδα" που πέφτουμε οι περισσότεροι πολύ συχνά.. Αγωνιούμε για το μέλλον και ξεχνάμε να απολαύσουμε το παρόν.. που στην ουσία το μέλλον μας εξαρτάται από το παρόν μας.. Οπότε αν δεν του δώσουμε την δέουσα σημασία πως περιμένουμε να φτάσουμε εκεί που θέλουμε;; Πολύ ωραία η ανάρτησή σου!! Καλή συνέχεια!!
Γεια σου Κατερίνα! Ακριβώς όπως τα λες είναι! Αυτή η "παγίδα" απειλεί πολλούς... Κι όμως είναι τόσο εύκολο να κλείσουμε τα μάτια και να αισθανθούμε μέσα το μεγαλείο της στιγμής. Δεν ξέρω γιατί δεν το κάνουμε... ίσως φταίει το άγχος της καθημερινότητας, ίσως φταίει η ανησυχία της πόλης! Αξίζει η προσπάθεια όμως! Σ' ευχαριστώ πολύ!!! :)
Διαγραφή