Μια επίπεδη επιφάνεια.

Λοιπόν... γεια σας!

Έχω καιρό να γράψω, μου έλειψε το Μπαουλάκι μου. Μα το χρειάζομαι σήμερα. Όπως όλοι μας χρειαζόμαστε που και που μια ψυχανάλυση.

Η μουσική παίζει στο τέρμα και οι σκέψεις πάνε κι έρχονται στο κεφάλι μου. Όλα είναι καλά. Προσπαθώ να το εμπεδώσω. Δεν ξέρω τι με εμποδίζει να το δω.

Όλο αυτό το διάστημα συνέβησαν όμορφα πράγματα, πράγματα που θα θυμάμαι, δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί κολλάω με τις μικρές χαζές στιγμές.

Δειλιάζω να ανοιχτώ περισσότερο. Θέλω να είμαι χαρούμενη για τη ζωή μου, όχι να γκρινιάζω για τα πάντα. Δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως η ατελείωτη βαρεμάρα και η απίστευτη αβεβαιότητα που έχει δημιούργησει όλη αυτή η κατάσταση με τα κλειστά Πανεπιστήμια, η οποία μου έχει επιβάλει πολλές ώρες στο σπίτι.

Πραγματικά δεν παλεύεται αυτή η ραθυμία. Νιώθω άχρηστη με το να κάθομαι όλη μέρα σπίτι και να μην ξέρω και τι θα γίνει αύριο. Δεν θα αφήσω άλλες μέρες να περάσουν έτσι, το πήρα απόφαση. Αυτή η βαρεμάρα με έχει κάνει τελείως αναίσθητη, μια επίπεδη επιφάνεια, δυσκολεύομαι να ενθουσιαστώ με το οτιδήποτε, αντιθέτως μπορώ να εκνευριστώ στο λεπτό. Δεν είναι δίκαιο αυτό.

Είναι αλλιώς να έχεις να κάνεις κάτι κάθε μέρα. Όταν το κάνεις βέβαια βαρυγκομάς συνήθως, αλλά είναι ωραίο να έχεις κάποιο πρόγραμμα, να έχεις κάποιες υποχρεώσεις, σε βοηθούν να εκτιμήσεις και την χαλάρωση και την διασκέδαση και τον καφέ και την παρέα και την επιτρεπόμενη τεμπελιά. 

Αυτό είναι. Η αεργία είναι κακό πράγμα. Πώς περιμένεις να ενθουσιαστείς αλλιώς, να απολαύσεις το γέλιο σου, ακόμα και να εκνευριστείς με τη βροχή; Ούτε καν η βροχή δεν με άγγιξε απόψε. Δεν με εκνεύρισε, ούτε με μελαγχόλησε, δεν την παρατήρησα καν... Μου άλλαξε τα σχέδια κι όμως δεν της κράτησα ούτε τόση δα κακία. Ένα επίπεδο συναίσθημα.

via Goolge images

Από αύριο αλλάζει αυτό. Αύριο εξάλλου είναι Τρίτη. Είναι μια όμορφη Τρίτη!