Περπατούσα σήμερα πηγαίνοντας στη στάση του λεωφορείου. Εντελώς ασυναίσθητα βγάζω τα γυαλιά ηλίου μου από την τσάντα μου και τα φοράω.
Και τότε χαμογέλασα.
Γιατί ασυναίσθητα έκανα ένα τρελό flashback. Πήγα αρκετά χρόνια πίσω, θυμάμαι καθαρά πως είχαμε διάλειμμα και ήμουν στο προαύλιο του σχολείου (να 'μουν 10 χρονών τότε; δεν θυμάμαι με ακρίβεια) και είχα κάνει στο μυαλό μου μια λίστα με τα πραγμάτα που ήθελα να αποκτήσω -σύμβολα μιας παιδικής ανεξαρτησίας. Σας ορκίζομαι, τη θυμάμαι τη λίστα...
Ήθελα ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου, ένα ρολόι (αυτό νομίζω πως μου το είχαν κάνει ήδη δώρο) και δικά μου κλειδιά για το σπίτι.
Αλήθεια... μπορώ να ακούσω ακόμα τις σκέψεις στο μυαλό μου και να νιώσω ό,τι ένιωθα στις σκέψεις αυτές.
Αυτή ήταν η ανεξαρτησία μου τότε, αυτή ήταν η ελευθερία μου, αυτή ήταν η ευτυχία μου.
Η σκέψη τού να βγάζω από την τσάντα μου τα δικά μου γυαλιά, να φοράω το δικό μου ρολόι, να έχω τα δικά μου κλειδιά για το σπίτι. Αυτή ήταν η ευτυχία μου.
Η σκέψη τού να φεύγω από το σπίτι και να σκέφτομαι "Γυαλιά πήρα; Πήρα. Κλειδιά πήρα; Πήρα. Το ρολόι το φοράω; Το φοράω."
Μόνο αυτό ήθελα. Πράγματα μικρά, που σε κάνουν όμως τόσο σπουδαίο αν είσαι παιδί. Αυτό ονειρευόμουν να γίνω στη ζωή μου. Ανεξάρτητη και ευτυχισμένη. Να βγάζω με καμάρι από την τσάντα μου τα γυαλιά μου και να αισθάνομαι ότι ο κόσμος μού ανήκει.
Κατέληξα να βγάζω τα γυαλιά από την τσάντα τελείως μηχανικά, να μην φοράω ποτέ ρολόι γιατί ο χρόνος δεν με ενδιαφέρει και πολύ και να αγανακτώ κάθε φορά που είμαι έξω από το σπίτι και ψάχνω δέκα ώρες τα κλειδιά μου και να σκέφτομαι τι χαζή είμαι που δεν φρόντισα να τα βρω νωρίτερα.... Εκεί κατέληξα.
Να ξεχνάω το παιδί μέσα μου, να ξεχνάω να είμαι ευγνώμων για τα μικρά και δεδομένα, να ξεχνάω να ονειρεύομαι με αγνό πάθος.
Κατέληξα να ψάχνω την ευτυχία πάντα κάπου αλλού και ποτέ εδώ, στα γυαλιά μου που είναι πανέμορφα, στα κλειδιά μου που ξεκλειδώνουν τις πόρτες πίσω από τις οποίες μένουν οι άνθρωποι της ζωής μου, στον χρόνο του ρολογιού που υπενθυμίζει πως όλα κρατούν λίγο μα αυτό το λίγο είναι αρκετό αν το διαχειριστείς σωστά!
Αυτά! Θυμηθείτε τη δική σας λίστα ευτυχίας!!
Και τότε χαμογέλασα.
Γιατί ασυναίσθητα έκανα ένα τρελό flashback. Πήγα αρκετά χρόνια πίσω, θυμάμαι καθαρά πως είχαμε διάλειμμα και ήμουν στο προαύλιο του σχολείου (να 'μουν 10 χρονών τότε; δεν θυμάμαι με ακρίβεια) και είχα κάνει στο μυαλό μου μια λίστα με τα πραγμάτα που ήθελα να αποκτήσω -σύμβολα μιας παιδικής ανεξαρτησίας. Σας ορκίζομαι, τη θυμάμαι τη λίστα...
Ήθελα ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου, ένα ρολόι (αυτό νομίζω πως μου το είχαν κάνει ήδη δώρο) και δικά μου κλειδιά για το σπίτι.
Αλήθεια... μπορώ να ακούσω ακόμα τις σκέψεις στο μυαλό μου και να νιώσω ό,τι ένιωθα στις σκέψεις αυτές.
Αυτή ήταν η ανεξαρτησία μου τότε, αυτή ήταν η ελευθερία μου, αυτή ήταν η ευτυχία μου.
Η σκέψη τού να βγάζω από την τσάντα μου τα δικά μου γυαλιά, να φοράω το δικό μου ρολόι, να έχω τα δικά μου κλειδιά για το σπίτι. Αυτή ήταν η ευτυχία μου.
Η σκέψη τού να φεύγω από το σπίτι και να σκέφτομαι "Γυαλιά πήρα; Πήρα. Κλειδιά πήρα; Πήρα. Το ρολόι το φοράω; Το φοράω."
Μόνο αυτό ήθελα. Πράγματα μικρά, που σε κάνουν όμως τόσο σπουδαίο αν είσαι παιδί. Αυτό ονειρευόμουν να γίνω στη ζωή μου. Ανεξάρτητη και ευτυχισμένη. Να βγάζω με καμάρι από την τσάντα μου τα γυαλιά μου και να αισθάνομαι ότι ο κόσμος μού ανήκει.
Κατέληξα να βγάζω τα γυαλιά από την τσάντα τελείως μηχανικά, να μην φοράω ποτέ ρολόι γιατί ο χρόνος δεν με ενδιαφέρει και πολύ και να αγανακτώ κάθε φορά που είμαι έξω από το σπίτι και ψάχνω δέκα ώρες τα κλειδιά μου και να σκέφτομαι τι χαζή είμαι που δεν φρόντισα να τα βρω νωρίτερα.... Εκεί κατέληξα.
Να ξεχνάω το παιδί μέσα μου, να ξεχνάω να είμαι ευγνώμων για τα μικρά και δεδομένα, να ξεχνάω να ονειρεύομαι με αγνό πάθος.
Κατέληξα να ψάχνω την ευτυχία πάντα κάπου αλλού και ποτέ εδώ, στα γυαλιά μου που είναι πανέμορφα, στα κλειδιά μου που ξεκλειδώνουν τις πόρτες πίσω από τις οποίες μένουν οι άνθρωποι της ζωής μου, στον χρόνο του ρολογιού που υπενθυμίζει πως όλα κρατούν λίγο μα αυτό το λίγο είναι αρκετό αν το διαχειριστείς σωστά!
Αυτά! Θυμηθείτε τη δική σας λίστα ευτυχίας!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου