Μένεις ή φεύγεις;

Αυτές τις μέρες μου δόθηκε η αφορμή να γράψω για κάτι που ήθελα καιρό: τις σχέσεις.

Βασικά μιλάω συνέχεια για τις σχέσεις, αλλά μου αρέσει αυτό το θέμα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι. Βρίσκω συναρπαστικό το πώς δύο ή παραπάνω άνθρωποι μπορούν να συνδεθούν.

Αυτό που είναι πιο ενδιαφέρον όμως είναι γιατί επιλέγουμε να συνδεθούμε με κάποιον. Οι απαντήσεις θα είχαν ποκιλία.

Διαλέγουμε να συνδεθούμε με κάποιον γιατί μας ελκύει η προσωπικότητά του, γιατί έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, γιατί μας γοητεύει το ψεύτικο προφίλ που προβάλλει, γιατί έτσι το θέλησαν οι συγκυρίες, γιατί είμαστε απεγνωσμένοι και άλλα τέτοια.

Κι όμως, με ποιες σχέσεις θα πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι; Κατά τη γνώμη μου, με αυτές που μας παρωθούν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και με αυτές που νιώθουμε απόλυτα ευτυχισμένοι.

Αλλιώς γιατί να μπαίνεις στη διαδικασία να παλεύεις να διατηρήσεις μια σχέση (οποιουδήποτε είδους) που στην ουσία δεν σου προσφέρει και πολλά; Γιατί να δίνεις τόσο πολλά για κάτι που σου δίνει τόσο λίγα; Είναι σαν να φορτώνεις τον εαυτό σου με έξτρα βάρη.

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τη συντροφικότητα και την κοινωνικότητα, αλλά έχει ανάγκη και την ηρεμία. Κυνηγά δε συνεχώς την ευτυχία. Που δεν ξέρω ποια είναι για τον καθένα, για μένα πάντως είναι στις μικρές στιγμές και στις επαφές σου με τους ανθρώπους.

Άρα ίσως απολαμβάναμε περισσότερη ευτυχία και ίσως ζούσαμε μια πιο ήρεμη ζωή και ίσως ήμασταν πιο ικανοποιημένοι με τον ψυχικό μας εαυτό αν αφιερώναμε λίγο χρόνο στο να σκεφτούμε ποια άτομα χρειαζόμαστε πραγματικά στη ζωή μας και ποια θα έπρεπε να αποχαιρετήσουμε το συντομότερο.

 

Σίγουρα δεν είναι εύκολο. (Ποιος είπε εξάλλου ότι οι σχέσεις είναι εύκολες;) Όμως και το να έχεις μια τόσο μικρή ζωή και να υποβαθμίζεται από "δυστυχία" που οφείλεται σε άλλους, ε αυτό δεν είναι καθόλου λογικό. Ούτε δίκαιο. Είναι μάλιστα τελείως ανόητο.

Και σίγουρα οι άνθρωποι αν ενωθούν και συνδεθούν είναι σπουδαίοι. Και σίγουρα υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι που μπορούν να σ' αγαπήσουν και να σου δείξουν τον δρόμο για να βελτιωθείς. Σίγουρα υπάρχουν και άνθρωποι που μπορούν να σ' αγαπήσουν αλλά δεν μπορούν να σου δείξουν τον δρόμο για να βελτιωθείς.

Αλλά η ζωή είναι μια καθαρά ατομική υπόθεση θεωρώ. Έρχεσαι για να την μοιραστείς σαφώς, αλλά κυρίως έρχεσαι για να τη ζήσεις. Όσο καλύτερα μπορείς. Γιατί στην τελική αυτό μετράει. Οι στιγμές. Το πόσο καλά νιώθεις με τον εαυτό σου. Το πόσο ήσυχα κοιμάσαι το βράδυ.

Και όταν μπορείς να σκέφτεσαι τους ανθρώπους σου και να νιώθεις πλήρης, να νιώθεις ευτυχία, τότε νιώθεις και αγάπη και μόνο τότε μπορείς να μοιράσεις αγάπη. Γι' αυτό πρέπει να είμαστε κριτικοί στις σχέσεις μας. Πρέπει να βλέπουμε απ' έξω ποιες μας ολοκληρώνουν, ποιες μας σκουντάνε να προχωρήσουμε, ποιες μας κάνουν να λέμε "ναι, θέλω να γίνω καλύτερος".

Κάποιες σχέσεις το καταφέρνουν αυτό με το που ξεκινούν. Κάποιες άλλες το καταφέρνουν με το που τελειώνουν.

Να στέκεσαι λοιπόν απ' έξω, να παρατηρείς και να αποφασίζεις: μένεις ή φεύγεις;

Δεν είναι κακό να φεύγεις. Κάποιοι άνθρωποι φοβούνται τον πόνο, μα μόνο όταν αντιμετωπίσεις τον πόνο μπορείς να νιώσεις την ευτυχία. Κακό είναι να μένεις με κάποιον ο οποίος σε καθυστερεί να νιώσεις την ευτυχία.

Οι άνθρωποι έρχονται στις ζωές μας και φεύγουν. Μπορεί να συνδεθούμε μαζί τους κάποια στιγμή, μα αυτό δεν μας δεσμεύει για πάντα. Κρατάμε τα καλά στοιχεία από τον καθένα και προχωράμε. Προχωράμε συνεχώς προς την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.