Ποιες είναι οι πραγματικές επιτυχίες στη ζωή (;)

Τελειώνει το καλοκαίρι σιγά σιγά (ημερολογιακά, γιατί στις καρδιές μας μπορεί να κάτσει όσο θέλει) και ετοιμαζόμαστε για τη νέα σεζόν, ημέρα αγωνίας η σημερινή για πολλά παιδιά που θέλουν να ετοιμαστούν για τη νέα τους ζωή.

Αναφέρομαι φυσικά στα αποτελέσματα των Πανελληνίων που ανακοινώθηκαν σήμερα και όπως κάθε φορά με γεμίζουν ένα ανεξήγητο άγχος, μια περίεργη μελαγχολία η οποία μάλλον είναι ένα άλλο πολύ μεγάλο θέμα συζήτησης.

Αυτό που ουσιαστικά αναρωτήθηκα σήμερα με τόσα "συγχαρητήρια" και "μπράβο" και "δεν πειράζει" που είδα είναι το ποιες είναι τελικά οι πραγματικές επιτυχίες/αποτυχίες.

Κατέληξα στο ότι σ' αυτό που πρέπει πραγματικά να επιτύχουμε και σε αυτό που εξαιρετικά αποτυγχάνουμε είναι στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους.

Ναι, εκεί είναι η μεγαλύτερη μαγκιά να τα καταφέρεις. Εκεί πρέπει να περηφανεύεσαι που ακούς "μπράβο" και να απογοητεύεσαι που ακούς "να πάρτα". Δυστυχώς καταναλώνουμε όλη μας την ενέργεια σε επιτυχίες δευτερεύουσες και επιτυχίες φτιαχτές, γιατί ποιος καθορίζει το ότι αν περάσεις στην πιο υψηλόβαθμη σχολή είσαι πετυχημένος; Και αντίστοιχα αν δεν καταφέρεις να περάσεις σε οποιαδήποτε σχολή είσαι αποτυχημένος; Μπορεί να εγγυηθεί κανείς, και στις δύο περιπτώσεις, για την ευτυχία σου;

Φυσικά και όχι.

Τις πραγματικές επιτυχίες όμως κανείς δεν μας τις οριοθετεί. Και είναι αυτές που στα αλήθεια θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Και είναι αυτές που αφορούν το πόσο εντάξει είμαστε απέναντι στους άλλους. Και είναι αυτές τις οποίες δεν έχουμε ιδέα πώς να τις κυνηγήσουμε.

Γιατί αναλωνόμαστε στα χαζά και ξεχνάμε πόσο σημαντικό είναι να έχουμε κάποιον να μας αγαπάει και να μας νοιάζεται. Φροντίζουμε να ταΐζουμε τον παχουλό μας εγωισμό και ξεχνάμε να ταΐσουμε τα αισθήματα των άλλων που είναι εκεί και μας περιμένουν. Νομίζουμε πως οι σχέσεις (μιλάω για οποιαδήποτε σχέση) είναι απλά κάτι που αγοράσαμε δυο άνθρωποι και το 'χουμε βάλει στο ράφι και μας ανήκει πια και το μοιραζόμαστε.

Όμως όχι, οι σχέσεις είναι κάτι ζωντανό, είναι κάτι που θέλει φροντίδα και περιποίηση, θέλει αφοσίωση, θέλει θέληση, θέλει αμφίδρομη και συνεχή προσπάθεια, θέλει να νοιάζεσαι και να το δείχνεις, όχι να νοιάζεσαι και να αφήνεις τον άλλον να το μαντεύει. Οι σχέσεις μόνο τότε είναι επιτυχημένες κι εσύ μόνο τότε μπορείς να νιώθεις πανευτυχής για την επιτυχία σου.

Γιατί οι άνθρωποι έχουν μνήμη, αυτό φταίει. Θυμούνται πώς είναι να τους νοιάζονται και δεν ξεχνούν πώς είναι να τους πληγώνουν.

Δυστυχώς οι προτεραιότητες μας είναι συνεχώς άλλες. Και αυτό ήταν κάτι που έπαιξε πολύ και στο δικό μου καλοκαίρι, οι προτεραιότητες. Αυτό που κατάλαβα όμως γυρνώντας είναι ότι το μόνο που βρήκα εδώ να με περιμένει ήταν η αγάπη. Και καμία προτεραιότητά μου δεν με γέμισε τόσο όσο το ζεστό χαμόγελο των ανθρώπων μου.

Και κατέληξα πως αν απογοητεύσω έναν φίλο, έναν αγαπημένο τότε θα ξέρω ότι πραγματικά απέτυχα.