Όλα έχουν διαφορετική χροιά όταν ξέρεις ότι τα ζεις για τελευταία φορά. Μια τελευταία Δευτέρα, μια τελευταία Τρίτη σε ένα μέρος που με το πρώτο βλεφάρισμα αγάπησα. Και αυτό δεν μ' άφησε έτσι βέβαια. Φεύγω πιο πλούσια από εδώ.
Πλούσια από εμπειρίες. Τα χρήματα ποτέ δεν με ενδιέφεραν τόσο πολύ. Όμως οι άνθρωποι, η θάλασσα, η φύση... Πόσο με άλλαξαν.
Πριν ξεκινήσω ήξερα πως θα είναι μια δυνατή στιγμή εδώ. Γιατί τόσο μου φάνηκε... μια στιγμή. Οι μέρες μακριά απ' το σπίτι δεν περνούσαν με τίποτα, οι ώρες αρνούνταν πεισματικά να κυλήσουν κι όμως τώρα, όλα μου φαίνονται μια ανάσα. Οξυγόνου. Σίγουρα, γιατί αναπνέω ήδη καλύτερα τον αέρα του κόσμου.
Με λίγα λόγια, νιώθω ευγνωμοσύνη. Δεν θα 'χε ο οποιοσδήποτε μια τέτοια ευκαρία. Εντάξει, ίσως ήθελε και λίγη τρέλα όλο αυτό αλλά σημασία έχει ότι τόλμησα και κέρδισα. Όσο δύσκολο κι αν φάνταζε στην αρχή, ακολούθησα τη συμβουλή εκείνου που είπε να το δω σαν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, μια ιστορία που θα 'χω να διηγούμαι με καμάρι και τα κατάφερα. Είχε τόσο δίκιο.
Κατάφερα λοιπόν να συμφιλιωθώ με τη φύση αλλά και με τον εαυτό μου, να αλλάξω γνώμη για κάποια πράγματα, να αναθεωρήσω απόψεις. Το βασικότερο, το μέρος εδώ με άφησε να ονειρεύομαι. Και σκέφτομαι πια ότι αν μπορώ να το σκεφτώ γιατί να μην μπορώ και να το κάνω;
Ήδη έκανα πολλά. Μέσα σε τόσο λίγο καιρό, μέσα σε τόσο λίγο χώρο έζησα όλη τη ζωή. Ευχαριστώ για όλα αυτά τα δυνατά συναισθήματα που με έκαναν να θέλω να γράφω και να γράφω, ευχαριστώ για όλον αυτόν τον χρόνο που μπόρεσα να έχω αποκλειστικά με τον εαυτό μου, ευχαριστώ που είχα την ευκαιρία να δω πόσο μου λείπουν κάποιοι άνθρωποι όταν δεν βρίσκομαι μαζί τους, ευχαριστώ για την ελευθερία.
Δεν θα μπορούσε ίσως να υπάρξει πιο σωστή λέξη. Ελευθερία.
Είναι το τελευταίο μου 24ωρο εδώ και όλα μοιάζουν πιο αληθινά από ποτέ. Ο χρόνος επιτέλους κυλάει σωστά. Έχασα τελείως την αίσθηση του χρόνου εδώ. Όλα έμοιαζαν νωχελικά. Τώρα οι ώρες φεύγουν και δεν ξέρω πως θα είναι να λέω το τελευταίο "γεια σας".
Σαν να μεγάλωσα κάπως. Είμαι τόσο έτοιμη και τόσο αισιόδοξη. Δεν ξέρω αν θα επιστρέψω ξανά εδώ, όμως θα τα θυμάμαι όλα. Εχω εξάλλου το μικρό μου τετράδιο, δώρο μιας αγαπημένης φίλης, στο οποίο είναι καταγεγραμμένες οι αποδείξεις ότι όλο αυτό συνέβη πράγματι σε εμένα. Το ξεφυλλίζω και σκέφτομαι να μοιραστώ δυο πράγματα μαζί σας.
Στις 17/7 έγραψα:
"Πόσος κόσμος έχει κινητοποιηθεί για τη δική μου ιστορία! Δεν το καταλαβαίνω αλλά νομίζω πως ζω κάτι πολύ σπουδαίο. Κρίμα, κρίμα που δεν το αντιλαμβάνομαι τώρα. Αν μου το 'λεγες μερικά χρόνια πίσω, τότε που κάθε παιδί ονειρεύεται μια ελευθερία εξαπατηλή, θα σε κοιτούσα με γουρλωμένα μάτια. Εγώ; Θα το κάνω εγώ αυτό;
Στο παρόν όλα μοιάζουν λιγότερο συναρπαστικά. Υπάρχει μια ρομαντικότητα που δεν με πειράζει. Τόσα ποιήματα, τόση τροφή για σκέψη, τόσα πράγματα για αναθεώρηση, τόσοι άνθρωποι να μου λείψουν. Μικρές στιγμές που εκτίμησα. Αυτά που δεν θα άλλαζα για τίποτα στον κόσμο. Η ώθηση να ονειρεύομαι ξανά. Το κίνητρο να γίνω ευτυχισμένη. Τόσα, τόσα πολλά. Δεν μπορώ να μην είμαι ευγνώμων."
Και στις 24/6 έγραψα:
Είναι το σπουδαιότερο πράγμα η ελευθερία.
Αυτό το μέρος αυτό μου δίδαξε.
Μα αυτό το μέρος με δεσμεύει.
Όπου πάω θα το θυμάμαι.
Η αγωνία μου που την καθησύχασε η θάλασσα
Είπε: "Μη φοβάσαι, θα 'χεις πάντα έναν φίλο,
εμένα."
Συνομίλησα με έντομα
και κάπως συμφιλιώθηκα μαζί τους.
Η ομορφιά η ανεξάντλητη είναι στη φύση.
Η φύση φωνάζει την ελευθερία
με τα γαλήνια νερά, τα πράσινα βουνά
τα ζώα τα αγαθά
και τους ανθρώπους.
Θα θυμάμαι πάντα (με μια κάποια δέσμευση)
την πρώτη μου ελευθερία.
Πλούσια από εμπειρίες. Τα χρήματα ποτέ δεν με ενδιέφεραν τόσο πολύ. Όμως οι άνθρωποι, η θάλασσα, η φύση... Πόσο με άλλαξαν.
Πριν ξεκινήσω ήξερα πως θα είναι μια δυνατή στιγμή εδώ. Γιατί τόσο μου φάνηκε... μια στιγμή. Οι μέρες μακριά απ' το σπίτι δεν περνούσαν με τίποτα, οι ώρες αρνούνταν πεισματικά να κυλήσουν κι όμως τώρα, όλα μου φαίνονται μια ανάσα. Οξυγόνου. Σίγουρα, γιατί αναπνέω ήδη καλύτερα τον αέρα του κόσμου.
Με λίγα λόγια, νιώθω ευγνωμοσύνη. Δεν θα 'χε ο οποιοσδήποτε μια τέτοια ευκαρία. Εντάξει, ίσως ήθελε και λίγη τρέλα όλο αυτό αλλά σημασία έχει ότι τόλμησα και κέρδισα. Όσο δύσκολο κι αν φάνταζε στην αρχή, ακολούθησα τη συμβουλή εκείνου που είπε να το δω σαν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, μια ιστορία που θα 'χω να διηγούμαι με καμάρι και τα κατάφερα. Είχε τόσο δίκιο.
Κατάφερα λοιπόν να συμφιλιωθώ με τη φύση αλλά και με τον εαυτό μου, να αλλάξω γνώμη για κάποια πράγματα, να αναθεωρήσω απόψεις. Το βασικότερο, το μέρος εδώ με άφησε να ονειρεύομαι. Και σκέφτομαι πια ότι αν μπορώ να το σκεφτώ γιατί να μην μπορώ και να το κάνω;
Ήδη έκανα πολλά. Μέσα σε τόσο λίγο καιρό, μέσα σε τόσο λίγο χώρο έζησα όλη τη ζωή. Ευχαριστώ για όλα αυτά τα δυνατά συναισθήματα που με έκαναν να θέλω να γράφω και να γράφω, ευχαριστώ για όλον αυτόν τον χρόνο που μπόρεσα να έχω αποκλειστικά με τον εαυτό μου, ευχαριστώ που είχα την ευκαιρία να δω πόσο μου λείπουν κάποιοι άνθρωποι όταν δεν βρίσκομαι μαζί τους, ευχαριστώ για την ελευθερία.
Δεν θα μπορούσε ίσως να υπάρξει πιο σωστή λέξη. Ελευθερία.
Είναι το τελευταίο μου 24ωρο εδώ και όλα μοιάζουν πιο αληθινά από ποτέ. Ο χρόνος επιτέλους κυλάει σωστά. Έχασα τελείως την αίσθηση του χρόνου εδώ. Όλα έμοιαζαν νωχελικά. Τώρα οι ώρες φεύγουν και δεν ξέρω πως θα είναι να λέω το τελευταίο "γεια σας".
Σαν να μεγάλωσα κάπως. Είμαι τόσο έτοιμη και τόσο αισιόδοξη. Δεν ξέρω αν θα επιστρέψω ξανά εδώ, όμως θα τα θυμάμαι όλα. Εχω εξάλλου το μικρό μου τετράδιο, δώρο μιας αγαπημένης φίλης, στο οποίο είναι καταγεγραμμένες οι αποδείξεις ότι όλο αυτό συνέβη πράγματι σε εμένα. Το ξεφυλλίζω και σκέφτομαι να μοιραστώ δυο πράγματα μαζί σας.
Στις 17/7 έγραψα:
"Πόσος κόσμος έχει κινητοποιηθεί για τη δική μου ιστορία! Δεν το καταλαβαίνω αλλά νομίζω πως ζω κάτι πολύ σπουδαίο. Κρίμα, κρίμα που δεν το αντιλαμβάνομαι τώρα. Αν μου το 'λεγες μερικά χρόνια πίσω, τότε που κάθε παιδί ονειρεύεται μια ελευθερία εξαπατηλή, θα σε κοιτούσα με γουρλωμένα μάτια. Εγώ; Θα το κάνω εγώ αυτό;
Στο παρόν όλα μοιάζουν λιγότερο συναρπαστικά. Υπάρχει μια ρομαντικότητα που δεν με πειράζει. Τόσα ποιήματα, τόση τροφή για σκέψη, τόσα πράγματα για αναθεώρηση, τόσοι άνθρωποι να μου λείψουν. Μικρές στιγμές που εκτίμησα. Αυτά που δεν θα άλλαζα για τίποτα στον κόσμο. Η ώθηση να ονειρεύομαι ξανά. Το κίνητρο να γίνω ευτυχισμένη. Τόσα, τόσα πολλά. Δεν μπορώ να μην είμαι ευγνώμων."
Και στις 24/6 έγραψα:
Είναι το σπουδαιότερο πράγμα η ελευθερία.
Αυτό το μέρος αυτό μου δίδαξε.
Μα αυτό το μέρος με δεσμεύει.
Όπου πάω θα το θυμάμαι.
Η αγωνία μου που την καθησύχασε η θάλασσα
Είπε: "Μη φοβάσαι, θα 'χεις πάντα έναν φίλο,
εμένα."
Συνομίλησα με έντομα
και κάπως συμφιλιώθηκα μαζί τους.
Η ομορφιά η ανεξάντλητη είναι στη φύση.
Η φύση φωνάζει την ελευθερία
με τα γαλήνια νερά, τα πράσινα βουνά
τα ζώα τα αγαθά
και τους ανθρώπους.
Θα θυμάμαι πάντα (με μια κάποια δέσμευση)
την πρώτη μου ελευθερία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου