Οι ζωές μας μοιάζουν με ταινία.

Οι ζωές μας μοιάζουν με ταινία. 

Ακούω τυχαία αυτό και σκέφτομαι ότι είναι καλό για δραματικό background.

Συνεχίζω, λοιπόν, και λέω πως οι σκέψεις μας, οι πράξεις μας, οι αποφάσεις μας, ο τρόπος που καταναλώνουμε τη μέρα μας -είναι φοβερό να σκέφτεσαι ότι- επηρεάζουν ταυτόχρονα τις ζωές κάποιων άλλων. Είναι αυτό που, αν ήμασταν όντως σε ταινία, η οθόνη θα χώριζε στη μέση και δεξιά θα παρακολουθούσαμε τη δική μας ζωή και αριστερά τη ζωή των άλλων.

Δεν ξέρω γιατί κάνω αυτές τις σκέψεις τις περισσότερες φορές, αλλά μάλλον φταίει το μυστήριο που τις περιβάλλει. 

Χάιδευα το σκυλάκι μας και σκεφτόμουν πόσο πολύ αγαπάω αυτό το πλασματάκι και ταυτόχρονα σκέφτηκα όλους αυτούς που δεν αγάπησα αρκετά ενώ το άξιζαν, σκεφτόμουν όλους αυτούς που δεν αγάπησα αρκετά και που εξαιτίας αυτού τώρα έχουν μια άλλη ζωή, μακριά, μια ζωή διαφορετική.

Σκέφτομαι πως δεν διαλέγουμε ποιους αγαπάμε, ούτε μπορούμε να πιέσουμε τον εαυτό μας να αγαπήσει βαθιά κάποιον γιατί πρέπει και σκέφτομαι παράλληλα και πώς όλο αυτό προσδιορίζει τη ζωή αυτών που ζήτησαν λίγη ακόμα αγάπη αλλά δεν είχαμε να τους δώσουμε.

Δεν είναι μόνο η αγάπη, βέβαια. Είναι όλες αυτές οι μικρές ή μεγάλες αποφάσεις που παίρνουμε καθημερινά οι οποίες εκτός από τον δικό μας κόσμο χτίζουν και των γύρω μας τον κόσμο. Το πού θα μείνουμε, με ποιους θα βγούμε, τι σπουδές θα κάνουμε, σε ποιον θα πούμε καλημέρα, ποιον θα αποφύγουμε, ποιον θα επισκεφτούμε, για ποιον θα προσευχηθούμε. 

Είναι απίστευτο να συνειδητοποιείς πόσο μπλεγμένες μεταξύ τους είναι οι ζωές μας. Πόσο αλληλένδετες, πόσο σχετικές, πόσο συναφείς!

Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα ευχαριστεί εσένα για τον δρόμο που πήρε, που θα καταριέται εσένα για τη δυστυχία που ένιωσε, που θα προσεύχεται για εσένα να είσαι ασφαλής, που θα προσεύχεται για εσένα να μην είσαι ανασφαλής, που θα εύχεται να σε είχε λίγο πιο πολύ ή λίγο πιο ποιοτικά.

Σκέφτομαι πως η δική μου ζωή θα ήθελα να φέρει όσο το δυνατόν λιγότερους μπελάδες στους άλλους. Θέλω να είναι μια ζωή που θα έχει κάτι να δώσει στους άλλους κι όχι να τους πάρει. Θέλω η δική μου ευτυχία να μην είναι συνάρτηση των δυστυχιών των άλλων, δεν θέλω να πηγάζει από τον πόνο τους.

Σαφώς τα πράγματα δεν είναι απλά. Ποτέ δεν είναι και ποτέ δεν ήταν. Αλλά πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας λίγο και τους άλλους. Ο κόσμος δεν φτιάχτηκε μόνο για σένα, υπάρχουμε κι εμείς, οι υπόλοιποι, οι γνωστοί σου και οι άγνωστοί σου, άνθρωποι που ίσως δεν γνωρίσεις ποτέ αλλά ίσως βοηθήσεις κάποτε. Σκέψου μας.

Δίνουμε στη ζωή μας λίγη ποιότητα, λίγη αξία. Όλα πάνε καλά όταν τα σπρώχνεις με άλλους. Μην κλείνεις λοιπόν τα μάτια σου, ούτε τα αυτιά σου, αφουγκράσου την πόλη, τους ανθρώπους, άκου τι έχουν να σου πουν. Κοίτα στα μάτια τους και δες μέσα τους, δες αν σ' αγαπούν, δες αν αυτό που σου λένε είναι για το καλό σου, δες αν αυτό που σου λένε είναι ποτισμένο με αγάπη και και φροντίδα και πριν αποφασίσεις κάτι, ξανασκέψου. Σκέψου πώς η ζωή των άλλων, οι εμπειρίες τους και οι απόψεις τους, πώς μπορούν να αλλάξουν τη δική σου ζωή.

Αυτά τα λίγα!


(Κλασικά, μην ξεχνάτε να κάνετε like στο facobook του Μπαούλου και να στείλετε τα δικά σας γράμματα!)