Είναι τόσο δύσκολο να αντισταθούμε στα πάθη μας;

Και κάπως έτσι μπαίνω κατευθείαν στο ψητό. 

Με έχετε μάθει πια. Ξέρετε πόσο μ' αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Οπότε γιατί να το κρύψω; Ό,τι γράφω έχει αφετηρία τους ανθρώπους που ξέρω και τους ανθρώπους που δεν ξέρω.

Ήταν λοιπόν ένα διάστημα που άκουσα/ είδα πολλά (και προφανώς έγραψα λίγα!) και άρχισα να σκέφτομαι πολύ έντονα το αν υπάρχει κάτι που δίνει ένα όνομα, μια ταμπελίτσα, συνοπτικά σε όλα αυτά.

Κατέληξα στα πάθη.

Τι είναι λοιπόν το πάθος; Πάτησα στο Βικιλεξικό και βρήκα ότι πάθος είναι τα εξής:

1. πολύ ισχυρό συναίσθημα που υπερισχύει της λογικής
2. μεγάλη αγάπη και ενθουσιασμός για κάτι, ολοκληρωτική αφοσίωση, μεγάλη                        ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα  για την επίτευξη κάποιου στόχου
3. το αντικείμενο του πάθους
4. πάθημα, κάτι οδυνηρό που σε κάνει να υποφέρεις σωματικά ή ψυχικά
5. (γραμματική) μεταβολή ενός φθόγγου

Εντάξει, ειδικά το τελευταίο ας το αποκλείσουμε από τη συζήτηση. Θα ασχοληθώ με τα υπόλοιπα τέσσερα.

Αν λοιπόν πάθος είναι κάτι που νικάει τη λογική, τότε είναι πραγματικά δύσκολο να αντισταθούμε. Είμαστε ζώα δηλαδή μπροστά στα πάθη μας; Μόνο το ένστικτο λειτουργεί;

Για να ξεκαθαρίσω... Το αντικείμενο του πάθους... Για μένα πάθος μπορεί να είναι το φαγητό. Για σένα τα ψώνια, οι μπύρες, ο εγωισμός, ο έρωτας, η ζήλια .. Τόσα πολλά διαφορετικά πάθη και όλα έχουν ένα κοινό παρονομαστή: σε κάνουν να υποφέρεις σωματικά ή ψυχικά. Αν δεν κάνουν εσένα να υποφέρεις τότε κάνουν τους γύρω σου. Πάντως δεν την γλιτώνει κανείς, νομίζω.

Δεν μπορώ να το προσεγγίσω εντελώς με το μυαλό μου, αλλά ένα πάθος μού φαίνεται κάτι κακό. Κάτι που σε κυβερνά. Έχει δηλαδή ολοκληρωτική επίδραση στο μυαλό σου, πιάνει τα χέρια σου και τα κουνάει, ανοίγει το στόμα σου και ξερνάει λέξεις, σε βάζει σε σκέψεις που ποτέ δεν θα έμπαινες μόνος σου.

Το θέμα είναι, όταν κάθομαι μόνη μου και κοιτάω το κενό και σκέφτομαι και βλέπω πως με τρώει κάτι και δεν μπορώ να εξηγήσω πώς αλλά με βασανίζει και θέλω να σκάσω αν δεν το κάνω, εκείνη την ώρα μπορώ να πω στοπ; Μπορώ να πω όχι και να κάνω πίσω;

Είναι τόσο δύσκολο να σκεφτείς τις συνέπειες; Είναι τόσο δύσκολο να αναρωτηθείς μήπως αυτό το "αθώο" πάθος σου καταστρέφει κάποιον που αγαπάς ή που μισείς;

Υποθέτω πως ναι. Αλλά αρνούμαι να το δεχτώ. Είμαστε άνθρωποι, όντα με βούληση, αρνούμαι να δεχτώ πως με ζει ένα πάθος μου. Αν είμαι παθητικός ψεύτης, παθητικός κλέφτης, παθητικός πολυφαγάς, παθητικός ζηλιάρης, αρνούμαι να είμαι. Απλά δεν το δέχομαι. Νιώθω ταπείνωση όταν σκέφτομαι πως έχω πάντα κάτι μέσα μου που με κρατάει πίσω, κάτι που καταστρέφει τις σχέσεις που με κόπο προσπαθώ να χτίσω.

Νιώθω ταπείνωση όταν σκέφτομαι ότι, αν πάντα καταλήγω μόνη μου με πολλούς εχθρούς, για όλα αυτά φταίει ένα "όπα, περίμενε, πάρ' το αλλιώς" που δεν είπα στον εαυτό μου.

Ε όχι. Αν χρειαστεί θα πω και το "ΣΤΟΠ". Αν χρειαστεί θα μου βάλω και τις φωνές. Αν χρειαστεί θα με προσβάλω (ή θα αφήσω κάποιον άλλο να το κάνει). Αν χρειαστεί θα σφίξω τα δόντια μου, θα κοκκινίσω σαν παντζάρι, αλλά όχι! δεν θα βρίσω, δεν θα κάνω κήρυγμα, δεν θα γκρινιάξω, δεν θα ζηλέψω, δεν θα πιω, δεν θα πω ναι σε όλα, δεν θα κλάψω, δεν θα χωρίσω, δεν θα χτυπήσω, δεν θα πληγώσω.

Όχι φίλε μου. Θα το παλέψω μέσα μου, θα κάτσω και θα προσπαθήσω. Το να τα παρατάς, το να ενδίδεις είναι η εύκολη λύση, ο εύκολος δρόμος. Γιατί να μην πάρουμε τον δύσκολο δρόμο μια φορά, όπως μου είπε και κάποιος πρόσφατα; 

Ε ναι λοιπόν. Ο δύσκολος δρόμος μας αρέσει. Ο δρόμος στον οποίο περπατώντας παλιώνουμε τα παπούτσια μας και τα αλλάζουμε με καινούργια, πετάμε τα κουρέλια και βάζουμε καθαρά ρούχα, διώχνουμε τα σάπια στοιχεία μας και φτιάχνουμε καινούργια. Αυτά μας αρέσουν.

Θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι, έτσι δεν είναι;

Τι άλλο;

\

ΥΓ 1. Μην ξεχάσετε να κάνετε like στο facebook του Μπαούλου!
ΥΓ 2. Μην ξεχάσετε να στείλετε τα δικά σας κείμενα! Πληροφορίες εντός!
ΥΓ 3. Μην ξεχάσετε να σκεφτείτε ότι μπορείτε να είστε ευτυχισμένοι!!!