Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Ο χειρότερος εφιάλτης.


Έψαχνα ένα καλό θέμα να γράψω σχετικά. Μ' αυτά και μ' αυτά όλο το σαββατοκύριακο το κεφάλι μου βομβαρδίζεται από χιλιάδες πράγματα που πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα και από πολλές αναμνήσεις που πρέπει να προλάβω να συγκρατήσω πριν ξεθωριάσουν καθώς περνούν οι μέρες.

Και μέσα σ' όλα αυτά, το ζήτημα που είναι διαρκώς στο μυαλό μου είναι το σκυλάκι μας, το οποίο είναι πάντα γλυκύτατο, όμως τώρα νιώθει εγκατάλειψη αφού οι γονείς μας έφυγαν για το διήμερο και έχει γίνει άλλο σκυλί. Κλαίει, κρύβεται παντού, πίσω από πόρτες και μέσα σε βαλίτσες, θέλει την ησυχία της, αρνείται να βγει από το σπίτι και όταν νιώσει απειλή γρυλίζει κιόλας. Σνιφ!




Και ενώ έψαχνα και έψαχνα για το επόμενό μου θέμα, τότε είδα πως το θέμα ήταν μπροστά στα μάτια μου! H Bella μού έδωσε την κατάλληλη λύση. 

Θα γράψω, λοιπόν, για τη μοναξιά, για το φόβο της εγκατάλειψης. Γιατί φυσικά οι γονείς μου δεν εγκατέλειψαν την Bella, αλλά αυτή σαφώς δεν το ξέρει και σαφώς δεν το αντιμετωπίζει έτσι. Πρέπει να πω πως την αισθάνομαι, όσο κι αν απογοητεύομαι από την συμπεριφορά της. Την αισθάνομαι, γιατί πόσοι από εμάς δεν φοβηθήκαμε τη μοναξιά; Πόσοι από εμάς δεν πονέσαμε λόγω κάποιου είδους εγκατάλειψης;

Στενοχωριέμαι, λοιπόν, να βλέπω τη Bella να τρέμει στην ιδέα ότι θα φύγουμε κι εμείς και θα την αφήσουμε, γι' αυτό και κάνει κατάληψη πάνω στη βαλίτσα και τα ρούχα μας (!). Πιστεύω πως αν είχαμε ουρά και μακριά αυτιά εμείς οι άνθρωποι, θα τα είχαμε εξίσου κατεβασμένα κάθε φορά που θα φοβόμασταν μη μείνουμε μόνοι μας.

Διότι είναι δύσκολο πράγμα η μοναξιά. Και κανείς δεν κατάφερε να είναι μόνος του κι ευτυχισμένος, είμαι σίγουρη πως οι ιστορίες που ξέρετε από την προσωπική σας ζωή ή ακόμα και οι ιστορίες που ο Disney και ο κινηματογράφος μας έχουν παρουσιάσει, όλες καταλήγουν σ' αυτό το συμπέρασμα. Μοναξιά και ευτυχία δεν πάνε μαζί. Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό, το έχει διαπιστώσει ο Αριστοτέλης χιλιάδες χρόνια νωρίτερα από εμένα.

Οποιοδήποτε κοινωνικό δεσμό συνάψει ο άνθρωπος, είναι καταδικασμένος να εξαρτάται από αυτόν. Είναι καταδικασμένος (αν στην τελική θεωρείται καταδίκη αυτό) να στηρίζει τη ζωή και την ευτυχία του όχι τόσο στους άλλους, όσο στη σχέση του με τους άλλους.

Το πιστεύω. Είμαστε οι σχέσεις μας. Αρνούμαι να δεχτώ ότι δεν φοβηθήκατε/νιώσατε/θελήσατε τη μοναξιά, αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτά τα συναισθήματα δεν διαμόρφωσαν αυτό που είστε τώρα. Επιφυλακτικοί, διαχυτικοί, καχύποπτοι, δοτικοί, εσωστρεφείς. Αυτό είστε. Οι σχέσεις σας.

Σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, όλοι φοβόμαστε, πάντως. Τρέμουμε στην ιδέα ότι θα ξυπνήσουμε κάποια μέρα και θα είμαστε ολομόναχοι. Αν υπήρχε ένας και μοναδικός εφιάλτης για όλους τους ανθρώπους -ή καλύτερα, για όλα τα όντα- θα ήταν αυτός, χωρίς αμφιβολία.




Και πραγματικά είναι πολύ οδυνηρό να σου λείπει κάποιος. Ίσως είναι το πιο ισχυρό αίσθημα που μπορείς να νιώσεις. Και είναι πολλοί οι τρόποι να σου λείπει κάποιος. Ίσως να φταίει κι αυτό.

Μπορεί να σου λείπει κάποιος αλλά να ξέρεις ότι θα ξαναγυρίσει, μπορεί να σου λείπει κάποιος αλλά να μη γίνεται να ξαναγυρίσει, μπορεί να σου λείπει κάποιος αλλά να υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να ξαναγυρίσει. Μπορεί να σου λείπει κάποιος ενώ στέκεται ακριβώς δίπλα σου, μπορεί να σου λείπει κάποιος ενώ βρίσκεται ένα τηλέφωνο/μήνυμα/τέταρτο μακριά. Μπορεί να σου λείπει κάποιος ενώ εσύ τον έδιωξες, ή να σου λείπει κάποιος επειδή σε έδιωξε εκείνος. Μπορεί να σου λείπει κάποιος που δεν θα ξαναδείς και κάποιος που βλέπεις κάθε μέρα.

Όπως και να 'χει, σου λείπει. Είναι απώλεια. Ποιος αγάπησε την απώλεια; Ποιος θέλησε ποτέ να είναι μισός; Ποιος θέλησε ποτέ να αγαπήσει και η αγάπη του να πεταχτεί στα σκουπίδια; Μπορείς να βάλεις φωτιά στην αγάπη, αλλά η στάχτη της θα μείνει κι αυτή η στάχτη είναι οι αναμνήσεις.

Δεν ξέρω τι σκέφτεται η Bella αυτές τις μέρες (αν και θα με βοηθούσε πολύ να ήξερα), πάντως με κάποιο τρόπο την καταλαβαίνω. Είναι αυτό το συναίσθημα που λίγο πολύ κι εσύ έχεις βιώσει. Αυτό που θες να "κρύβεσαι" συνεχώς, να είσαι αόρατος, να είσαι μόνος σου, αυτό που νιώθεις κενός μέσα σου, άδειος, που τα θεωρείς όλα μάταια και θέλεις μόνο να κλαις, αυτό που προκειμένου να μη σκέφτεσαι θέλεις να κοιμάσαι συνεχώς, αυτό που νιώθεις εξαντλημένος, η σκέψη αυτή: "Κλείνω τα μάτια μου. Θέλω όταν τα ξανανοίξω όλα να είναι καλά, θέλω όταν τα ξανανοίξω να είσαι εδώ."

Συγνώμη για το δράμα. Συγνώμη αν σας ρίχνω την ψυχολογία αλλά πραγματικά έπρεπε να γράψω γι' αυτό. Έπρεπε να σας θυμίσω πόσο άσχημη είναι η μοναξιά και πόσο όμορφες είναι οι προσπάθειές μας να κρατάμε τις σχέσεις μας ζωντανές. Έπρεπε να τονίσω πως κι εγώ, όπως και όλοι, φοβάμαι μη μείνω κάποια μέρα μόνη μου επειδή εγώ θα φταίω. Φοβάμαι μη μου λείψει κανείς τόσο πολύ σε σημείο να μείνω μισή. Όχι ότι δεν υπάρχουν ήδη άτομα που μου λείπουν. Απλά μπορώ να το χειριστώ προς το παρόν.

Τα καλά νέα είναι πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη γη και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που το δικό τους κομμάτι παζλ κουμπώνει στο δικό σου. Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να είναι μόνος του. Γι' αυτό όσο μπορείς μην επιλέγεις τη μοναξιά. Ξέρω πως μπορεί να είσαι σε περίοδο άρνησης ή κατάθλιψης ή εφηβείας ή αναζήτησης του εαυτού σου, ξέρω πως η μοναξιά γράφει σπουδαία ποιήματα και τραγούδια και ζωγραφιές, όμως μην το παρακάνεις. Είναι καλό να έχεις την ιδιωτικότητά σου, τον προσωπικό σου χώρο και χρόνο, μα μην παραμελείς τους ανθρώπους σου. Αυτοί είναι, στην τελική, που θα χτίσουν την ευτυχία σου, την επιτυχία σου και το γέλιο σου. Μόνος σου δεν μπορείς να γελάς. Μόνο αν θυμάσαι παλιές ιστορίες. Αλλά κι εκεί περιέχονται πάλι άνθρωποι. 




Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να φυλάς μέσα σου όλα τα καλά που σου έδωσαν οι άνθρωποι της ζωής σου και να προχωράς μ' αυτά, να μαθαίνεις, να ωριμάζεις. Και να θυμάσαι φυσικά. Είναι ωραίο να θυμάσαι. Είναι ωραίο και να ελπίζεις. Είναι ωραίο και να περιμένεις. Όλοι εσείς λοιπόν που περιμένετε κάποιον ή κάτι, κάντε απλά μια όμορφη σκέψη γι' αυτό, σκεφτείτε τον εαυτό σας μαζί του και αφήστε το χρόνο να σας δείξει πόσο πρέπει να εκτιμάτε αυτά και αυτούς που έχετε όταν τους έχετε. Εκτιμάς κάτι μόνο όταν το χάσεις, δε λένε;

Και η Bella θα γίνει μέχρι το βράδυ ξανά το γλυκό και χαριτωμένο σκυλάκι που ήταν!





post signature
Like it?

4 σχόλια:

  1. Καλώς σε βρήκα!! Όπως διαπιστώνω.. τα σκονισμένα γράμματά σου κρύβουν θησαυρούς. Ελπίζω να τα λέμε!
    Την καλημέρα μου!!

    ΥΓ Η Bella είναι κουκλίτσα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό το σχόλιο, θα τα λέμε συχνά-σίγουρα! Η Bella συνήλθε και στέλνει φιλιά!!! :)

      Διαγραφή
  2. Περασα να ανταποδωσω την επισκεψη! Παρα το μελαγχολικο θεμα, βλεπω πως οντως εισαι μεσα στην τρελη χαρα και μπραβο σου! Θα τα λεμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα αυτή είναι μια πολύ σωστή εκτίμηση!! Σ' ευχαριστώ πολύ, θα τα λέμε σίγουρα!

      Διαγραφή