Ας είμαστε λιγάκι πιο προσεκτικοί...

Σήμερα η αφορμή είναι ένα συμβάν. Ήμουν εκεί και το είδα και φοβήθηκα και ευχήθηκα τίποτα κακό να μην (ξανα) συμβεί.

Μεσημεράκι λοιπόν και ήμουν στον Ηλεκτρικό με την αδερφή μου. Και ξαφνικά μια κυρία αρχίζει να φωνάζει ότι ο διπλανός της επιχείρησε να της κλέψει το πορτοφόλι. Και όλα έγιναν τόσο γρήγορα. και η κυρία φώναζε να τη βοηθήσει κάποιος στο σταθμό να φωνάξουν την ασφάλεια. Και εκείνος να σταυροκοπιέται και να μονολογεί κάτι σε μια ξένη γλώσσα (νομίζω). Και το τρένο να φτάνει στο σταθμό. Και εκείνη να τον αρπάζει για να μη φύγει. Κι εκείνος να τρέχει. Και ένας χαμός γενικότερα.

Σε δύο σημεία θέλω να μείνω, ωστόσο.

Πρώτον, στο πόσο επικίνδυνος έχει γίνει ο κόσμος και ο κόσμος μας. Καταλαβαίνετε πως πλέον το να βρισκόμαστε σε μέρη με πολύ κόσμο και φασαρία σημαίνει ότι δεν μπορούμε να είμαστε χαλαροί. Έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα -και εικοσιτέσσερα αν χρειάζεται- στα πράγματά μας, στην τσάντα μας, στην τσέπη μας, σε ό,τι κουβαλάμε μαζί μας.

Λυπάμαι πάρα πολύ που έρχομαι σε αυτή τη θέση και αυτό το καθήκον. Το καθήκον να σας ωθήσω να είστε καχύποπτοι. Ήμουν η πρώτη που χρησιμοποιούσε τα ΜΜΜ με μεγάλη ανεμελιά (γεγονός και το πόσες φορές ξέχασα ή παραλίγο να ξεχάσω την τσάντα μου στα Μέσα), δεν πρόσεχα γύρω μου, πολλές φορές είχα και ακουστικά στ' αυτιά. Και γενικότερα πίστευα πως όλοι οι άνθρωποι είναι αγνοί και η τηλεόραση και οι μεγάλοι άνθρωποι είναι πάντα υπερβολικοί. Απ' τη στιγμή που άρχισα να χρησιμοποιώ καθημερινά τα Μέσα, απ' τη στιγμή που άρχισα να βγαίνω λίγο παραέξω απ' τη γειτονιά μου και είδα λίγο καλύτερα τον κόσμο κατάλαβα πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα. Κι όταν η εκφωνήτρια στο Μετρό στη στάση της Ομόνοιας ή της Αττικής παρακαλεί τους κύριους επιβάτες να προσέχουν τα προσωπικά τους αντικείμενα, το εννοεί. Δεν το λέει για τους τύπους.

Επομένως, από τώρα και στο εξής υποσχεθείτε μου πως θα προσέχετε περισσότερο. Να κρατάτε καλά τις τσάντες σας, ακόμα κι όταν περπατάτε στο δρόμο (υπάρχουν και οι λεγόμενοι πορτοφολάδες), να προσέχετε τις τσέπες σας και γενικότερα μην είστε τόσο αφηρημένοι. Είναι κρίμα μια κοινωνία να φτάνει σε αυτό το σημείο, ο ένας να φοβάται τον άλλον δηλαδή, να μην υπάρχει κανένα ίχνος εμπιστοσύνης και ασφάλειας, θέλω όμως να πιστεύω πως αυτό είναι κάτι που θα περάσει μόλις "αναρρώσει" και η ίδια η κοινωνία από την "οικονομική αρρώστια" της.

Στην άλλη μεριά του θέματος βέβαια, βρίσκεται η ανθρωπιά και η βοήθεια. Νιώθω μια κάποια ανακούφιση όταν βλέπω πως ο κόσμος δεν έχει γίνει ακόμα ένα ανελέητο τέρας. Στην σημερινή μου ιστορία υπήρξαν και άτομα που έσπευσαν να βοηθήσουν την κυρία, κατέβηκαν στον σταθμό μόνο και μόνο για να κυνηγήσουν τον άνθρωπο, φάνηκαν να ενδιαφέρονται στα αλήθεια, ενώ θα μπορούσαν να σωπάσουν μένοντας στην ασφάλειά τους. Αυτοί οι άνθρωποι όμως ενδιαφέρθηκαν, όπως θα μπορούσα να ενδιαφερθώ κι εγώ.. προσωπικά όμως αρκέστηκα στο να ρωτήσω την κυρία αν ήταν καλά. 

Αυτός είναι ο κόσμος μας λοιπόν; Μια ζούγκλα; Μια συνεχής ανασφάλεια; Ένας διαρκής φόβος;

Υποθέτω πως ναι.

Ωστόσο εγώ από τον κόσμο θέλω να κρατήσω το θάρρος της κυρίας που δεν "πάγωσε" (παρ' ότι της είχαν ξανακλέψει το πορτοφόλι όπως μου είπε αργότερα), αλλά αντέδρασε άμεσα, το ενδιαφέρον των συνεπιβατών της, το αίσθημα της δικαιοσύνης.

Αν σας τύχει ποτέ κάτι αντίστοιχο (εύχομαι ποτέ και σε κανέναν σας), να αντιδράσετε αμέσως, να φωνάξετε, να ζητήσετε βοήθεια. 

Είμαι σίγουρη πως θα υπάρξει εκεί κοντά κάποιος Άνθρωπος (με κεφαλαίο Α,ναι) που θα κάνει τα πάντα για να σας βοηθήσει. 

Και αν είστε στην πλευρά των κάποιων Ανθρώπων, να θυμηθείτε να με δικαιώσετε σωστά για το κεφαλαίο "Α" που σας έβαλα!...

ΥΓ. Δεν θεωρώ σωστό να προσθέσω εδώ κάποια περιγραφή του ανθρώπου που κατηγορήθηκε για απόπειρα ληστείας καθώς αυτό θα στιγμάτιζε ίσως -άθελά μου- κάποιους συνανθρώπους μου και δεν θα ήθελα κάτι τέτοιο. Ωστόσο, αν κάποιος επιμένει στο να μάθει, ας μου στείλει ένα προσωπικό μήνυμα.

Καλή συνέχεια, Άνθρωποι μου, και να προσέχετε!!!!!