Πριν μιλήσεις, σκέψου....

Απόψε θα γίνω πολύ συγκεκριμένη. Γι' αυτό ίσως πολλοί από σας δεν μπορέσετε να ταυτιστείτε με το θέμα.

Εδώ που τα λέμε, μακάρι να μην μπορέσετε!

Θα το πάρω, λοιπόν, σαν μια ιστορία...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πολυλογού, απερίσκεπτη και επιπόλαιη κοπέλα, γνωστή και για το πνεύμα αντιλογίας που την διακατείχε! (ποιος είπε ότι τα posts μου πυροδοτούνται από προσωπικά μου βιώματα;!;)

Η κοπέλα αυτή, όμως, είχε και μια μαμά, την οποία θυμάται από τότε που ήταν μικρό παιδάκι να της λέει "βούτα τη γλώσσα στο μυαλό σου πριν μιλήσεις!" Μια ζωή!

Μια φράση, λοιπόν, που όσο αστεία/ηλίθια/αηδιαστική κι αν ακούγεται, τόσο περιεκτική/σοφή/χρήσιμη είναι!

Μια φράση που πρέπει να φτάσεις τα 18 σου χρόνια και να αρχίσεις να έχεις πραγματικές συναναστροφές με πραγματικούς ανθρώπους που πραγματικά αγαπάς για να καταλάβεις την ουσία της.

Μια φράση που σε σημάδεψε, αλλά δεν το πήρες χαμπάρι παρά μόνο όταν οι πρώτες ανοησίες, τα πρώτα λόγια "του αέρα" που είπες, είχαν φανερές συνέπειες στη ζωή σου.

Ναι, εμείς οι πολυλογάδες, που έχουμε συνηθίσει να μιλάμε με ταχύτητα περίπου 100 λέξεων ανά 20'', είμαστε αστείοι κάποιες φορές, κάποιες άλλες όμως έχουμε έτοιμη μια απάντηση που δεν θα 'πρεπε καθόλου να ξεστομίσουμε.

Συμπέρασμα;

Καταλήγουμε να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πράγματα που δεν θέλαμε να πούμε, με πράγματα που είπαμε χωρίς προηγουμένως να τα έχουμε σκεφτεί. Ε, και λίγο ο εγωισμός να μπει στη μέση, άντε μετά πάρε πίσω πράγματα που είπες πριν 3, 4 και 5 μήνες!!

Γι' αυτό αγαπημένοι μου... πάντες, πριν μιλήσετε, σκεφτείτε! Αναλογιστείτε... θέλω όντως να το πω αυτό; Πρέπει όντως να το πω αυτό; Θα το πιστεύω και αύριο και μεθαύριο και σε 10 μήνες αυτό που πρόκειται να πω;

Όχι τίποτα άλλο, αλλά είναι και πολύ εύκολο, τσουπ!, να γίνει και η παρεξήγηση, λίγο πιο θυμωμένος να 'ναι ο ένας, λίγο πιο εύθικτος ο άλλος, καθόλου δύσκολο! Λίγο πιο προσωπικά να το πάρει κάποιος, άστο... 

Έτσι κι εγώ, περνάω μια μικρή περίοδο της ζωής μου προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου να μιλάει λιγότερο και να "λέει" περισσότερα.

Γιατί πίσω από κάθε "κουβέντα της στιγμής" που είπα ήταν ένας -σημαντικός κατά τ' άλλα- άνθρωπος που το άκουσε, γεύτηκε την πικρή του γεύση και το φύλαξε. Και μου το ξαναθύμισε. Και μ' έκανε να ξαφνιαστώ και να σκεφτώ "είπα εγώ τέτοιο πράγμα;" και να καταλάβω πόσο άδικο είχα.

Και να θυμηθώ την μαμαδίστικη συμβουλή. Και να τη μοιραστώ μαζί σας!

xxx