Αντίο Linköping!

Αγαπημένο μου,

Δεν το πιστεύω ότι ήρθε η ώρα. Πέρασαν οι τόσοι μήνες που κάποιες φορές ορκιζόμουν πως δεν θα περνούσαν ποτέ. Ένα πράγμα αντηχεί στο μυαλό μου: τα κατάφερα! Κοιτάω πίσω, τον Αύγουστο που πρωτοήρθα εδώ, και βλέπω ένα παιδί. Γεμάτο προσδοκίες και φαντασιώσεις. Δυο μήνες μετά και το παιδί αυτό έχει αρχίσει να λυγίζει, τρεις μήνες μετά έχει σπάσει τελείως. Θέλει να γυρίσει σπίτι. Δεν είχε υπολογίσει καλά τις δυσκολίες απ' ότι φάνηκε. Το παιδί εκείνο δεν ήταν ονειροπόλο, ήταν ονειροπαρμένο.

Το κατάλαβα μόλις άρχισα να προσγειώνομαι στην πραγματικότητα. Με πλήγωνε να με βλέπω να ζω το όνειρό μου και να μην είμαι ικανοποιημένη. Κι εκεί λίγο πριν τα Χριστούγεννα, στη μέση της χρονιάς, το συνειδητοποίησα. Όλα αυτά από τα οποία τρέχω να ξεφύγω, είναι μέσα στο κεφάλι μου. Τι κι αν άλλαξα χώρα και ζωή, πάλι την προηγούμενη χώρα και ζωή μου αναζητούσα. Γιατί σπίτι μου είναι οι άνθρωποι. Και κατάλαβα ότι αγαπάω το σπίτι μου.

Ήταν τόσα πράγματα που ευχόμουν να μου τα είχε πει κάποιος πριν έρθω στη Σουηδία, να με είχε προετοιμάσει. Τώρα δεν το εύχομαι πια. Καλύτερα έτσι, γιατί έτσι μαθαίνω. Δοκιμάζοντας και τρώγοντας τα μούτρα μου. Έτσι μαθαίνω όμως.

Και αν κάτι συνοψίζει όλη αυτή τη χρονιά σε μία λέξη, αυτό είναι: έμαθα. Για τον εαυτό μου, για τη δουλειά μου, για τον κόσμο, για τους ανθρώπους, για τις κουλτούρες, για τη φύση. Έμαθα από τα πάντα, από κάθε πετυχημένη ή αποτυχημένη προσπάθεια και κυρίως από τους άλλους. Έμαθα τόσο πολλά που δεν ξέρω καν αν γυρνάω ο ίδιος άνθρωπος στην Ελλάδα.

Σ’ ευχαριστώ, Linköping, ήσουν μία ολόκληρη συλλογή από εμπειρίες. Εμπειρίες που με άλλαξαν, με μεγάλωσαν. Ήσουν ένα ολόκληρο άλμπουμ με εικόνες. Εικόνες με τα πιο ωραία χρώματα που έχω δει ποτέ.

Πάνω απ’ όλα, σ’ ευχαριστώ για τους ανθρώπους σου, Linköping. Δεν περίμενα ότι μια τόσο μικρή πόλη θα χωρούσε τόση πολλή αγάπη για εμένα. Η καρδιά μου κοντεύει να σκάσει από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη.

Είμαι πολύ ευτυχισμένη αλλά και πολύ λυπημένη. Δεν θέλω να σ’ αφήσω, Linköping. Αλλά και θέλω. Είμαι έτοιμη να κλείσω αυτόν τον κύκλο. Που δεν είναι κύκλος. Είναι μια κουκκίδα απ’ την οποία ξεκινούν άλλες γραμμές, ένα σημείο απ’ το οποίο ξεκινούν άλλα ταξίδια. Κι αυτά έχουν τις δικές τους διακλαδώσεις και δεν σταματούν ποτέ, αναπτύσσονται όπως οι ρίζες. Γιατί δεν είσαι μόνο εσύ, Linköping. Είσαι ένα τεράστιο δίκτυο από πράγματα κι ανθρώπους. Μέσα από σένα έχω φίλους σε 5 χώρες και 2 ηπείρους, καλούς αρκετά ώστε να μπορώ να τους επισκέπτομαι όποτε θέλω. Έχω ανθρώπους που πιστεύουν ότι μπορώ να γράφω ή  να τραγουδάω. Έχω παιδάκια που νομίζουν ότι είμαι η καλύτερη δασκάλα του κόσμου. 

Δεν είναι το τέλος μας αυτό, Linköping. Είναι η αρχή. Η αρχή για πολύ όμορφα πράγματα. Το νιώθω. Γυρίζω στην Ελλάδα σαν ασυγκράτητο τρένο. Θέλω να αξιοποιήσω όσα έμαθα και να μάθω περισσότερα. Να αγκαλιάσω τους φίλους μου και τους δικούς μου και να τους πω πόσο μου έλειψαν. Θέλω να δείξω σε όλους τι έγινα και να πολλαπλασιάσω το καλό που μου έκανες.

Σ’ αγαπάω, Linköping, κι ας αφήνω πίσω μου τα δάση, τον καθαρό σου αέρα και τα παιδάκια σου. Τα λαγουδάκια σου και τα ελάφια που διασχίζουν αμέριμνα τους δρόμους. Τις παγωμένες λίμνες σου και τα barbecue στη φύση. Μεταξύ μας, δεν τα αφήνω πραγματικά, γιατί τα κουβαλάω μέσα μου.

Μέχρι και πριν λίγο καιρό έλεγα πως δεν ένιωσα ποτέ αυτό το μέρος σπίτι μου. Για άλλη μια φορά, αφελής και ανόητη. Σπίτι μου είναι οι άνθρωποι. Κι έχω αγαπήσει τόσο πολύ τους ανθρώπους σου, Linköping μου, που είσαι κι εσύ σπίτι μου.

Θα μου λείψεις, Λινσοπινάκι…

…προσωρινό μου σπίτι και παντοτινό μου σχολείο, αντίο! ♥