Δευτέρα 14 Αυγούστου 2017

Ήδη 2 εβδομάδες στο Linköping!

Είμαι στο Linköping σχεδόν μια εβδομάδα μόνη μου. Μία εβδομάδα μόνη μου! Στο σπίτι μου (δωμάτιο). Στο ολόδικό μου σπίτι (δωμάτιο)!!!

Ουσιαστικά, έχουν περάσει 2 εβδομάδες που είμαι εδώ, απλώς την πρώτη ήμουν μαζί με την οικογένειά μου. ♥ Όταν σας άφησα ήμουν πολύ αγχωμένη, τρομοκρατημένη θα έλεγα και δεν ήξερα τι να περιμένω. Δεν το πιστεύω πως εξαφανίστηκαν όλα ήδη από τη στιγμή που απογειωνόμουν. Είχαμε τόσα πολλά πράγματα να φροντίσουμε εδώ, τόσα όμορφα μέρη να δούμε, τόσες πολλές ώρες να αφιερώσουμε στο ΙΚΕΑ! Και ξέρω πως αν δεν ήταν εκείνοι εδώ, δεν θα είχα την τύχη να κοιμάμαι σ' έναν τόσο όμορφο χώρο ή την ευκαιρία να προσαρμοστώ τόσο γρήγορα εδώ. Με δυο λόγια λοιπόν:

Είμαι πολύ χαρούμενη.

Δεν το πίστευα ότι θα ήμουν τόσο καλά. Όχι, δεν είμαι απλώς καλά, είμαι χαρούμενη. Και δεν ξέρω αν είναι πολύ νωρίς να πω ότι είμαι πολύ χαρούμενη εδώ. Σε αυτόν τον τόπο.

Σε κάθε περίπτωση, το μέρος το έχω αγαπήσει. 

Μου αρέσει που μέρα με τη μέρα μοιάζει όλο και πιο πολύ με σπίτι μου. Κάποια σημεία της πόλης ξεκινούν να είναι οικεία στα μάτια μου. Τα αναγνωρίζω. Δεν είμαι και η πρώτη στον προσανατολισμό ούτε στην παρατηρητικότητα οπότε αυτό είναι και ένας μικρός πανηγυρισμός για μένα κάθε φορά. Μου αρέσει αυτό.

Μου αρέσει που σιγά σιγά κλείνω το gps από κάποιο σημείο της διαδρομής και μετά γιατί πλέον ξέρω πού πηγαίνω. Το gps είναι ο καλύτερός μου φίλος αυτές τις μέρες. Ή ο χειρότερος μερικές φορές αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι θεώρησε καλή ιδέα να με περάσει μέσα από το δάσος στις 12 τη νύχτα! Μου αρέσει που πλέον μπορώ να το αγνοώ μερικές φορές τελείως και να κάνω το δικό μου. Και να έχω δίκιο!

Μου αρέσει το ατελείωτο πράσινο. Πράσινο σε όλες του τις αποχρώσεις. Όλες οι εικόνες είναι μικροί πίνακες ζωγραφικής στα μάτια μου. Το πράσινο των δέντρων, το μπλε του ουρανού, το κόκκινο των σπιτιών. Όλα φωτεινά λες και είναι άνοιξη!

Μέχρι και οι παιδικές χαρές εδώ είναι χαρές σκέτες!

Μου αρέσει που έχω χρόνο να χαζολογάω μέχρι να αρχίσουν τα μαθήματα. Μπορώ να κάνω 45' να γυρίσω σπίτι αντί για 20 και αυτό είναι οκ, γιατί εδώ οι ρυθμοί είναι τόσο χαλαροί. Μου αρέσει που σταδιακά σταματάω να είμαι συνεχώς προσηλωμένη στο google maps και αρχίζω να παρατηρώ τριγύρω. Τον τύπο που κάνει jogging μέσα στο δάσος. Τον λαγό που προχωράει μπροστά μου λες και κανένας άνθρωπος δεν έβλαψε ποτέ κανέναν λαγό. Τον φροντιστή του δάσους ο οποίος πλένει τα ξύλινα παγκάκια σε ένα μέρος που θα βρέξει απαραιτήτως μια φορά τη μέρα.  


Μου αρέσει που πηγαίνω παντού με το ποδήλατο. Στην Αθήνα δεν τολμούσα να το πάρω ποτέ. Μου αρέσει που ξέρω σε πόση ώρα ακριβώς θα φτάσω στον προορισμό μου και που ξέρω ότι θα φτάσω ζωντανή. Μου αρέσει που ξεκλειδώνω τη χαζοκλειδαριά μου 30 φορές τη μέρα. Μ' αρέσει που κάθε μέρα που θα γυρίσω σπίτι τα μπατζάκια μου θα έχουν λερωθεί από την αλυσίδα. Μου αρέσει γιατί δεν είχα αυτό το προνόμιο πριν.

Μου αρέσουν τα σχολεία εδώ. Είναι στην άκρη του δάσους και δεν έχουν κάγκελα. Τα παιδιά μπορούν να τρέξουν και να πάνε όπου θέλουν, ακόμα και μέσα στο δάσος. Κανένα δεν την κοπανάει. Καμία φωνή δασκάλου δεν ακούγεται "μην τρέχεις, μην απομακρύνεσαι, έλα εδώ". Όλα τα ποδηλατάκια τους είναι παρκαρισμένα στη σειρά. Και από παιχνίδια, δεν έχουν υπερβολικά πολλά. Ανυπομονώ να μάθω περισσότερα μόλις ξεκινήσουν τα μαθήματα.

Μου αρέσουν τα γλυκά κανέλας που συνοδεύουν εδώ τον καφέ σου. Είναι ένα από τα πιο ωραία γλυκίσματα που έχω φάει ποτέ.

Μου αρέσει που έχω τόσα πράγματα να κάνω κάθε μέρα, τόσους καινούργιους ανθρώπους να γνωρίσω, τόσα πράγματα να μάθω από τον καθέναν. Όλοι τους μου έχουν μάθει κι από κάτι. 


Μου αρέσει η παλιά πόλη που είναι λες και μπαίνεις σε χρονομηχανή. Μου αρέσουν τα πάρκα με τα κανάλια. Μου αρέσουν οι ρυθμοί εδώ. Και ο καθαρός αέρας.

Είμαι σίγουρη ότι θα υπάρξουν και πράγματα που δεν θα μου αρέσουν. Ο χειμώνας εδώ θα είναι βαρύς. Αλλά προς το παρόν απολαμβάνω την ευτυχία που νιώθω εδώ, γεμίζω τις φλέβες και τα κύτταρά μου με χαρά!

Σήμερα ήταν μια πολύ ωραία μέρα στο Linköping. Είχε πολύ καλό καιρό για τα δεδομένα της πόλης. Βγήκα να περπατήσω χωρίς σκοπό και βρέθηκα ανάμεσα σε μικρά δάση και μικρές γειτονιές και σαν να γνωριστήκαμε με το μέρος λίγο καλύτερα. Έμοιαζε λες και έπαιζα σε ταινία (ο αγαπημένος μου δηλαδή τρόπος να ζω τη ζωή μου!). Μία κυρία που ανέβαινε με το ποδηλατάκι της μια ανηφόρα πέρασε από δίπλα μου και μου χαμογέλασε. Δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες γιατί μερικές φορές νιώθω ότι αυτό με αποσυνδέει από τη στιγμή. Σταμάτησα όμως σε ένα παγκάκι στο δάσος να γράψω πέντε λέξεις στο χαρτί. Ένας κύριος -πολύ μελαχρινός για να είναι Σουηδός- περνώντας από μπροστά μου μου είπε "Hej!", του είπα κι εγώ "hej". Και μετά σήκωσε τα χέρια του προς τον ουρανό, έδειξε τριγύρω και είπε κάτι σε μια ξένη γλώσσα που διαισθάνομαι ότι σήμαινε "πολύ ρομαντικό μέρος για να γράψει κανείς". Ρούφηξε το τσιγάρο του κι έφυγε.

Τι κινηματογραφική στιγμή! Τι μαγεία! Τι προνόμιο να τα ζω εγώ όλα αυτά!

Ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Σας φιλώ!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου