Τα φτερά.

Πόσο γρήγορα πέρασε αυτή η βδομάδα! Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να δημιουργήσατε όμορφα πράγματα και εμπειρίες. Ο καιρός μας αποδιοργάνωσε λίγο αυτές τις μέρες αλλά να που σιγά σιγά μπαίνουμε στον χειμώνα (σιγά σιγά είπα, μην αγριεύεστε κάποιοι!).

Η δική μου ζωή είναι γεμάτη παιδιά οπότε έχει πάντα ήλιο. (Τι γλυκό αυτό που είπα, ε;). Όχι, αλήθεια, είναι αυτή η απλότητα τους, αυτός ο ενθουσιασμός για τον κόσμο, αυτή η καλοσυνάτη πρόθεση για τις πράξεις τους, έχουν αυτό το κάτι που χάνεις ως "μεγάλος". Με μαθαίνουν να "φτιάχνω ευτυχία απ' το τίποτα", αν αυτό βγάζει νόημα.

Θα εξηγήσω.

Στη μικρή αρέσει πολύ αυτό το φυτό.

Η φτέρη. Κάθε μέρα που γυρνάμε απ' το σχολείο στέκεται και το κοιτάει. Το χαϊδεύει. Λέει ότι έχει πολύ απαλά φύλλα και ότι της θυμίζουν φτερά. Με ρωτάει αν μπορεί να κόψει δύο, για να πετάξει. Της λέω ναι.













Μετά συμβαίνει αυτό:

Της κόβουν άλλοι τα φτερά.

















Στεναχωρήθηκα πολύ γι' αυτό, όπως κι εκείνη. Κάθε φορά που περνάμε από δίπλα του κάνει να το χτυπήσει και μου λέει "δεν μ' αρέσει καθόλου έτσι που είναι!". Εγώ της εξηγώ ότι τώρα το φυτό θα πάρει δύναμη και θα φουντώσει και θα μεγαλώσει και την άνοιξη θα είναι πολύ μεγάλο και όμορφο. 

Μέχρι τότε όμως, πρέπει να της βρω έναν άλλο τρόπο να πετάει. Και δεν εννοώ για παιχνίδι.

Μείνετε συντονισμένοι γιατί σας έχω ετοιμάσει μερικές ιδέες για δημιουργική επιστροφή από το σχολείο προς το σπίτι!