Σαν ένα ταξίδι με το τρένο.

Χθες, ένα πιτσιρίκι που ξέρω έφτιαξε στον ψηφιακό κόσμο ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού ένα σπίτι για μένα. Ήταν ένας πολύ μικρός πύργος με ένα κρεβάτι, μια μεγάλη βιβλιοθήκη και δύο μπαούλα (τυχαίο;). Βρισκόταν στη μέση του πουθενά οπότε για να φτάσεις εκεί έπρεπε να πάρεις ένα ειδικό τρενάκι.

Μου είπε ότι αν δεν μ' άρεσε αυτό το σπίτι υπήρχε κι ένα άλλο, μεγαλύτερο. Πολύ μεγαλύτερο. Είχε περισσότερα κρεβάτια, πισίνα, κήπο, γραφείο κι άλλα τέτοια. Του είπα ότι ήθελα αυτό με το τρενάκι. Μου φάνηκε πιο συναρπαστική η ιδέα να γυρνάω έτσι σπίτι μου, παρατηρώντας τον κόσμο από το παράθυρο σε διαφορετικές φάσεις της ημέρας. Να χαζεύω τα ηλιοβασιλέματα και να χαίρομαι για τα κίτρινα λουλούδια και να γελάω με τα σκυλιά που τρέχουν και να ονειροπολώ με τη βροχή.

found here

Έτσι θα ήθελα να είναι κι η ζωή μου. Σαν ένα ταξίδι με το τρένο.
Κρίμα που μοιάζει να είναι ένας μαραθώνιος αγώνας δρόμου.

Αναρωτιέμαι τι στο καλό τρέχουμε να προλάβουμε όλοι. Γιατί τόσος χαμός να τερματίσουμε πρώτοι. Τόση συγκέντρωση και τόση πειθαρχία και τόση συνέπεια, όταν ένα στραμπούληγμα μπορεί να μας θέσει εκτός αγώνα για τα καλά.

Τι λυπηρό να ζούμε έτσι. Να κοιτάζουμε μόνο τον δρόμο μπροστά και να μην έχουμε μια ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά στο υπόλοιπο σκηνικό. Να είμαστε μόνο πρωταγωνιστές στις ζωές μας και ποτέ παρατηρητές. Και οι άνθρωποι να πρέπει να χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: αυτούς που πρέπει να κερδίσουμε, αυτούς που θα μας κρίνουν και αυτούς που πρέπει να στέκονται πίσω απ' τις κορδέλες και να μας ενθαρρύνουν.

Δεν θα 'θελα να 'ναι έτσι. Θα 'θελα να παίρνω όποτε θέλω το τρένο και να μπορώ να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και τη φύση και να έχω χρόνο να σκέφτομαι για να μπορώ να συνειδητοποιώ πού βρίσκομαι, τι θέλω να κάνω και πού πηγαίνω. Θα 'θελα να βλέπω το "σπίτι" μου από μακριά και να χαίρομαι όσο πλησιάζει το τρένο, να εκτιμάω τις ώρες που ζω σε αυτό και τους ανθρώπους που ζουν σε αυτό μαζί μου. Θα 'θελα κινηματογραφικές σκηνές. Και μουσική. Πολλή μουσική. Σαν αυτή.

Με λίγα λόγια, θέλω να μπορώ να βλέπω τη ζωή μου σαν ένα ταξίδι κι όχι σαν έναν αγώνα προς τον τερματισμό. Αυτό έχει μια χροιά ματαιότητας. Αν μη τι άλλο, ένα μικρό κομμάτι στην ιστορία του Χώρου και του Χρόνου, ενα απειροελάχιστο κομμάτι, μας ανήκει. Θα έπρεπε να μπορούμε να επιλέξουμε με ποιον τρόπο θα το ζήσουμε.