Μεγάλωσα.

Νομίζω ότι οφείλω μια εξήγηση και μια συγνώμη που έχω τόοοοσο καιρό να γράψω. Κι αν όχι σε εσάς, που στην τελική μπορεί να είστε 5-6 αυτοί που με διαβάζετε (ξέρω ότι δεν είστε μόνο τόσοι, και σας ευχαριστώ γι' αυτό), σίγουρα την οφείλω σε μένα. Γιατί είμαι η πρώτη που έχω απαιτήσεις από εμένα και μου την δίνει όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι σωστά. Από την αρχή μέχρι το τέλος.

Τώρα προσπαθώ να σκεφτώ μια πειστική δικαιολογία για να εξηγηθώ που δεν έγραφα. (Ακολουθεί απόσπασμα από συνέντευξη με τον εαυτό μου.)

Δεν είχα χρόνο; 
Αυτό είναι αλήθεια.

Δεν είχα τι να γράψω;
Αυτό δεν είναι αλήθεια.

Φήμες λένε ότι υπήρξαν κανά δυο κείμενα που ξεκίνησα να γράφω αλλά τα άφησα μισά και αδημοσίευτα. 
Ναι, υπήρξαν. Αλλά μου θύμιζαν άσχημες στιγμές και μου προκαλούσαν δυσάρεστα συναισθήματα και δεν είχα το θάρρος να τα αντιμετωπίσω. Γιατί όταν γράφεις είναι σαν να αφήνεις όλες τις πόρτες ανοιχτές. Δεν υπάρχει χώρος για ψέματα και μυθοπλασίες γιατί δεν γράφω μυθιστορήματα ούτε επιστημονική φαντασία. Πρέπει να μιλάω για τα πράγματα με το όνομά τους. Και είναι δύσκολο να πεις "φταίω" ή "συγνώμη" ή "γιατί;" ή "βαρέθηκα" ή "δεν θέλω άλλο να..., δεν μ' αρέσει". Ακόμα και το "θέλω" και το "μ' αρέσει" είναι δύσκολο να τα πεις. Η ειλικρίνεια αυτή με τρομάζει μερικές φορές. Αλλά πρέπει να το δουλέψω.

Έγινε κάτι σημαντικό στη ζωή μου αυτό το διάστημα; 
Αρκετά πράγματα. Το κρίνω τώρα που τα βλέπω όλα από απόσταση. Πολλά πράγματα άλλαξαν. Αλλάζουν κάθε μέρα. Εγώ η ίδια αλλάζω. Είναι φοβερό αλλά όταν είσαι 20 ή 21 ο χρόνος κυλά πολύ διαφορετικά. Το κάθε λεπτό μπορεί να είναι πολύ κρίσιμο. Τουλάχιστον εγώ έτσι το βλέπω. Μπορείς να μεγαλώσεις σε μια νύχτα. Ναι μπορείς. Μπορείς να πάρεις κάποιες πολύ σωστές αποφάσεις ή κάποιες πολύ λάθος. Προσωπικά νιώθω ότι μεγάλωσα σ' αυτό το διάστημα. Πήρα αποφάσεις που πέτυχαν και κάποιες που δεν πέτυχαν. Αλλά είμαι περήφανη για όλες. Γιατί ξέρω. Ξέρω ότι θυσιάζω αρκετά πράγματα και θέτω προτεραιότητες και δουλεύω αρκετά σκληρά για να μου εξασφαλίσω ένα καλό μέλλον. Και χαίρομαι -πραγματικά χαίρομαι- γιατί είναι ίσως η πρώτη φορά που νιώθω ότι όντως προσπαθώ. Και βλέπω κάποια αποτελέσματα και είμαι αρκετά θετική να δεχτώ τα λάθη και να ξαναπροσπαθήσω. Και ήταν πάμπολλες οι φορές αυτό το διάστημα που αγανάκτησα και κόντεψα να σκάσω και δεν την πάλευα καθόλου αλλά δεν θυμάμαι να γκρίνιαξα ούτε μια φορά για τις επιλογές μου. Γιατί είμαι ευχαριστημένη με αυτές και γιατί μου θυμίζουν τον εαυτό μου μικρό κοριτσάκι, να ονειρεύεται τη στιγμή που θα πάρει τη ζωή στα χέρια του και θα μπορεί να την κάνει ό,τι θέλει.

Και να που αυτό που κουβαλάς μέσα σου δεν το ξεφορτώνεσαι ποτέ.

Οπότε ναι, νιώθω άσχημα για το διάστημα που δεν έγραφα, αλλά μέσα σ' όλα βρήκα λίγο χρόνο να μεγαλώσω. Και όλα τα δυσάρεστα με πείσμωσαν να παλέψω να ξεφύγω από αυτά και να διεκδικήσω όσα μου αξίζουν. 

Θυμάμαι ότι υπήρξαν πολλές φορές που ένιωσα τρομερά μικρή και αδύναμη και ανίκανη αλλά μάλλον αυτό σημαίνει να μεγαλώνεις. Να γεμίζεις υποχρεώσεις που σε πνίγουν αλλά να τις διαλέγεις μόνη σου γιατί ξέρεις ότι μόνο αυτό συντηρεί τα όνειρα. Η προσπάθεια. Η επιμονή και η πίστη σε αυτά. 

Αυτό πασχίζω να κάνω τόσο καιρό. Να μην τα προδώσω!