Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

"Είδαμε τα φώτα να ανάβουν!".

Είχα μείνει στη γιαγιά εγώ. Αργότερα ήρθε κι εκείνη και μου είπε: "Είδαμε τα φώτα να ανάβουν!".



Κι ήταν τόσο ενθουσιασμένη. Είχε απλώς δει τα φώτα του δρόμου να ανάβουν καθώς νύχτωνε. Κάτι τόσο απλό, που με έκανε όμως θυμάμαι να νιώσω ενθουσιασμό και λύπη μαζί που είχα χάσει κάτι τέτοιο. Σ' όλα μαζί ήμασταν, σ' αυτό γιατί όχι;

Το σκεφτόμουν τότε και μου φαινόταν βουνό. Μα πώς είναι δυνατόν να ανάβουν όλα αυτά τα φώτα ταυτόχρονα; Το σκέφτομαι τώρα και μου φαίνεται όμορφο. Αγαπώ το φως.

Χαίρομαι που θυμάμαι ακόμα αυτή τη λεπτομέρεια. Όταν είμαστε παιδιά όλα μοιάζουν καινούργια και όλα μοιάζουν φοβερά. Το γνωρίζω διπλά αυτό γιατί μεγάλωσα με ένα κορίτσι που είχε ακριβώς την ίδια ηλικία με μένα.

Ξέρω πως είναι να έχεις με κάποιον να μοιραστείς τον ενθουσιασμό σου. Να τρέξεις και να του πεις "Τα φώτα ανάβουν όλα μαζί! Στην αρχή χαμηλά, ύστερα δυναμώνουν." Τότε μάλλον σκεφτόμουν πως υπάρχει ένας άνθρωπος σε κάθε κολώνα της ΔΕΗ που έχει συνεννοηθεί με τους υπόλοιπους να ανάψει τα φώτα μια συγκεκριμένη ώρα. Στην αρχή χαμηλά, ύστερα να τα δυναμώσει. Σαν να τους καθοδηγεί ένας μαέστρος.

Τώρα η πιο πολλή μαγεία έχει χαθεί. Τώρα ξέρω πώς λειτουργεί το κάθε τι. Κι αν δεν ξέρω μπορώ να μάθω πανεύκολα. Κι εκείνη ξέρει πια πώς ανάβουν τα φώτα. Κι αν δεν ξέρει, δεν την απασχολεί και πολύ πλέον. Ασχολήθηκε τότε και κάποια από τη μαγεία χάθηκε. Είμαστε άραγε πιο ευτυχισμένες;


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου