Είναι ωραίο να βλέπεις μια ταινία και να σ' αγγίζει. Ξέρω πως οι ρομαντικές ταινίες δεν είναι για όλους, αλλά η συγκεκριμένη ήταν τόσο υπέροχη, τόσο γλυκιά, τόσο διαφορετική που ελάχιστοι θα έμεναν ανικανοποίητοι. Σίγουρα όχι η ταινία-θρύλος αλλά αξίζει.
Αγάπα με αν τολμάς, λοιπόν.
Δεν θα πω πολλά πράγματα (ούτε το τέλος) ώστε να σας παρακινήσω να τη δείτε. Θα πω μόνο πως είναι μια ιστορία αγάπης αληθινής που ποτέ δεν ομολογήθηκε με λόγια. Δύο άνθρωποι που γνωρίζονται από παιδιά και αγαπιούνται από πάντα. Πάντα αναρωτιόμουν πώς είναι να γνωρίζεις από την παιδική σου ηλικία το άτομο που θα αγαπήσεις πιο πολύ από τον καθένα, το άτομο για το οποίο θυσιάζεις τα πάντα, το άτομο που πάντα έχει προτεραιότητα, το άτομο που ποτέ δεν ξεχνάς να θυμηθείς.
Ο Ζυλιέν (Guillame Canet) και η Σοφί (Marion Cotillard) λοιπόν είναι δύο παιδιά, δυο έφηβοι, δυο ενήλικες που ξεκινούν ένα παιχνίδι μεταξύ τους και αυτό κρατάει για πάντα, πολλές φορές εμποδίζοντας τους να ξεχωρίσουν τι είναι πραγματικό και τι μέρος του παιχνιδιού. Μια λέξη που δεν ξεστομίζουν ποτέ μεταξύ τους, μια λέξη που επηρεάζει όλη τους τη ζωή.
Μα αγαπιούνται... σαν φίλοι, σαν αδέλφια, σαν εραστές. Είναι ένα. Ο ένας για τον άλλον. Ο ένας χωρίς τον άλλον είναι σαν να κρατάνε την ανάσα τους για 10 χρόνια, όπως λέει σε κάποιο σημείο ο πρωταγωνιστής.
Γαλλόφωνη ταινία, Yann Samuell ο σκηνοθέτης και πολύ καλή η δουλειά του. Πάντα κατά την άποψή μου. Βρείτε 90' και δείτε τη, αν είστε αντιρομαντικοί τύποι μη με βρίσετε πολύ.
Το σενάριο είναι γεμάτο μικρούς θησαυρούς. Δεν μπορώ παρά να ξεχωρίσω το παρακάτω (δεν ήταν η καλύτερη ατάκα του έργου, αλλά έχω αδυναμία σε αυτές που αφορούν στη φιλία):
"Οι φίλοι είναι σαν τα γυαλιά. Σε κάνουν να δείχνεις έξυπνος, μα γεμίζουν γρατζουνιές και σε κουράζουν. Ευτυχώς, μερικές φορές, βρίσκεις πολύ κουλ γυαλιά!"
Υποθέτω πως οι δικοί μου φίλοι, αν ήταν γυαλιά, θα ήταν κάτι τέτοιο:
ή κάτι τέτοιο.
Γενικά κάτι πολύ ξεχωριστό.
Γιατί οι φίλοι είναι πολύ ξεχωριστοί. Είναι αυτοί που ζεσταίνουν την καρδιά μας. Είναι αυτοί που μας ακούν ακόμα κι όταν ψιθυρίζουμε. Είναι πάντα εκεί για να μας σηκώσουν από το πάτωμα, να μας ρίξουν στη θάλασσα, να μας μουντζώσουν και με τα δέκα δάχτυλα. Είναι εκεί να μας αγαπήσουν και να μας προκαλέσουν να τους αγαπήσουμε πίσω. Να μας κάνουν να πλέξουμε τη ζωή μας πάνω τους, πάνω στα δικά τους μέτρα, να μας κάνουν να εθιστούμε στην αγάπη τους και τη συμπόνια τους. Είναι εκεί και μας φωνάζουν: "Αγάπα με αν τολμάς!"
Ξέρω πως η ταινία αναφέρεται σε κάτι ανώτερο από μια απλή φιλία, όμως όλα ξεκινούν από μια φιλία. Όπως και στη ζωή. Όλα ξεκινούν από μια φιλία, από ένα παιχνίδι. Ώσπου καταλαβαίνεις πως τα πράγματα σοβαρεύουν και τίποτα δεν είναι αστείο πια.
Σε κάθε περίπτωση, τέτοιες ιστορίες αγάπης δε συναντάς καθημερινά. Είμαι σίγουρη όμως πως υπάρχουν. Τολμήστε να αγαπήσετε και τολμήστε να το παραδεχτείτε. Είναι ωραίο να μοιράζεις αγάπη.
Είναι ωραίο να ζεις για την αγάπη. Να τη γνωρίζεις και να τη νιώθεις. Είναι ωραίο να υπάρχει κάποιος που σ' αγαπάει όχι μόνο στον ίδιο βαθμό αλλά και με τον ίδιο τρόπο.
Αγάπα με αν τολμάς, λοιπόν.
Δεν θα πω πολλά πράγματα (ούτε το τέλος) ώστε να σας παρακινήσω να τη δείτε. Θα πω μόνο πως είναι μια ιστορία αγάπης αληθινής που ποτέ δεν ομολογήθηκε με λόγια. Δύο άνθρωποι που γνωρίζονται από παιδιά και αγαπιούνται από πάντα. Πάντα αναρωτιόμουν πώς είναι να γνωρίζεις από την παιδική σου ηλικία το άτομο που θα αγαπήσεις πιο πολύ από τον καθένα, το άτομο για το οποίο θυσιάζεις τα πάντα, το άτομο που πάντα έχει προτεραιότητα, το άτομο που ποτέ δεν ξεχνάς να θυμηθείς.
Ο Ζυλιέν (Guillame Canet) και η Σοφί (Marion Cotillard) λοιπόν είναι δύο παιδιά, δυο έφηβοι, δυο ενήλικες που ξεκινούν ένα παιχνίδι μεταξύ τους και αυτό κρατάει για πάντα, πολλές φορές εμποδίζοντας τους να ξεχωρίσουν τι είναι πραγματικό και τι μέρος του παιχνιδιού. Μια λέξη που δεν ξεστομίζουν ποτέ μεταξύ τους, μια λέξη που επηρεάζει όλη τους τη ζωή.
Μα αγαπιούνται... σαν φίλοι, σαν αδέλφια, σαν εραστές. Είναι ένα. Ο ένας για τον άλλον. Ο ένας χωρίς τον άλλον είναι σαν να κρατάνε την ανάσα τους για 10 χρόνια, όπως λέει σε κάποιο σημείο ο πρωταγωνιστής.
Γαλλόφωνη ταινία, Yann Samuell ο σκηνοθέτης και πολύ καλή η δουλειά του. Πάντα κατά την άποψή μου. Βρείτε 90' και δείτε τη, αν είστε αντιρομαντικοί τύποι μη με βρίσετε πολύ.
Το σενάριο είναι γεμάτο μικρούς θησαυρούς. Δεν μπορώ παρά να ξεχωρίσω το παρακάτω (δεν ήταν η καλύτερη ατάκα του έργου, αλλά έχω αδυναμία σε αυτές που αφορούν στη φιλία):
"Οι φίλοι είναι σαν τα γυαλιά. Σε κάνουν να δείχνεις έξυπνος, μα γεμίζουν γρατζουνιές και σε κουράζουν. Ευτυχώς, μερικές φορές, βρίσκεις πολύ κουλ γυαλιά!"
Υποθέτω πως οι δικοί μου φίλοι, αν ήταν γυαλιά, θα ήταν κάτι τέτοιο:
ή κάτι τέτοιο.
Γιατί οι φίλοι είναι πολύ ξεχωριστοί. Είναι αυτοί που ζεσταίνουν την καρδιά μας. Είναι αυτοί που μας ακούν ακόμα κι όταν ψιθυρίζουμε. Είναι πάντα εκεί για να μας σηκώσουν από το πάτωμα, να μας ρίξουν στη θάλασσα, να μας μουντζώσουν και με τα δέκα δάχτυλα. Είναι εκεί να μας αγαπήσουν και να μας προκαλέσουν να τους αγαπήσουμε πίσω. Να μας κάνουν να πλέξουμε τη ζωή μας πάνω τους, πάνω στα δικά τους μέτρα, να μας κάνουν να εθιστούμε στην αγάπη τους και τη συμπόνια τους. Είναι εκεί και μας φωνάζουν: "Αγάπα με αν τολμάς!"
Ξέρω πως η ταινία αναφέρεται σε κάτι ανώτερο από μια απλή φιλία, όμως όλα ξεκινούν από μια φιλία. Όπως και στη ζωή. Όλα ξεκινούν από μια φιλία, από ένα παιχνίδι. Ώσπου καταλαβαίνεις πως τα πράγματα σοβαρεύουν και τίποτα δεν είναι αστείο πια.
Σε κάθε περίπτωση, τέτοιες ιστορίες αγάπης δε συναντάς καθημερινά. Είμαι σίγουρη όμως πως υπάρχουν. Τολμήστε να αγαπήσετε και τολμήστε να το παραδεχτείτε. Είναι ωραίο να μοιράζεις αγάπη.
 |
| Άψογοι και οι δύο |
 | |
|
 | |
|
 | |
|
Μακάρι να μπορούσα να πω περισσότερα, αλλά δεν είναι σωστό. Περιμένω απόψεις! :)
Το φανταστικό soundtrack της ταινίας!
Από τις αγαπημένες μου ταινίες!! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν εκπλήσσομαι, Κατερίνα!!! :)
Διαγραφή