Τι ωραία που είναι η ζωή!

Αυτή είναι μια όψη της ημέρας αυτής.

Και αυτή είναι μια άλλη.


Από τη μία, κίτρινα φύλλα. Από την άλλη, θάλασσα. Και οι δύο τραβηγμένες την ίδια μέρα. Στη μία φθινόπωρο, στην άλλη καλοκαίρι. Στη μία η πόλη, στην άλλη η εξοχή. 

Στη μία, η παρακμή. Τα φύλλα έκαναν τον κύκλο τους, είδαν τον κόσμο από ψηλά, είδαν ανθρώπους, ζώα, πράγματα, είδαν ήλιο και βροχή, τα έζησαν όλα και έτσι ξαφνικά έπεσαν κάτω. Ανήμπορα. Περιμένοντας υπομονετικά την φυσική καταστροφή τους.

Στην άλλη, η ελπίδα. Ένα μικρό ξύλο, άχρηστο κατά κύριο λόγο, μηδαμινό κι ασήμαντο στο μεγαλείο της φύσης, που αγνοεί πιθανώς το πώς βρέθηκε εκεί, θαμμένο σε κάποια άμμο, όμως τώρα να! κάποιος κλώτσησε από πάνω του την άμμο και εκείνο τώρα σηκώνει διστακτικά το είναι του και κοιτάει τον κόσμο. Μπορεί και για πρώτη φορά. Τη θάλασσα, τα παιδιά που παίζουν, τους ανθρώπους που φωνάζουν, τον ήλιο.

Τι ωραία που είναι η ζωή!

Τι φανταστική και τι ιδιότροπη, πόσο αντιφατική, πόσο μεγαλειώδης είναι ο κόσμος. Πόσο ασήμαντοι είμαστε εμείς και οι σκέψεις μας. Τι θαυμασμός για τη φύση! Όλα τόσο διαφορετικά και τόσο ίδια, τόσο σημαντικά και τόσο ασήμαντα!