Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Το δύσκολο είναι να ελευθερώσεις την ψυχή σου.


Γεια σου, κόσμε!

Ομολογουμένως, αυτές οι γιορτές θα μπορούσαν να είναι καλύτερες για μένα. Ξέρεις, φταίει πιο πολύ το ότι ανυπομονείς για κάτι και όταν έρθει και είναι κάπως "στριμμένο" απογοητεύεσαι διπλά. Παρολ' αυτά, είμαι αρκετά καλά, δεν έχω παράπονο, απλά λίγο σκεπτική!

Σκέφτομαι, για παράδειγμα, ότι αν με ρωτούσε κάποιος τι θα ήθελα να αλλάξω στη ζωή μου, στον κόσμο γενικά, θα έλεγα: την απογοήτευση που μου προκαλούν οι άνθρωποι.

Με προβληματίζει που μεγαλώνω και οι άνθρωποι εξακολουθούν να με απογοητεύουν. Όχι μόνο εμένα, γενικά... Με προβληματίζει που απογοητευόμαστε μεταξύ μας. Γιατί; Περίμενα τον κόσμο των "μεγάλων" πολύ διαφορετικό, αλλά απ' ό,τι φαίνεται μάλλον δεν έχει μεγάλη απόκλιση από την εποχή που πηγαίναμε δημοτικό!!

Να τονίσω πως αυτό το post δεν είναι ένα έμμεσο "κήρυγμα" προς κάποιους. Κυρίως γιατί μέσα σ' αυτές τις σειρές κατηγορώ και τον εαυτό μου. Θα παραδεχτώ, όμως, πως κάποια πρόσωπα και κάποιες καταστάσεις ήταν η αφετηρία μου, από εκεί που εκκινούν οι σκέψεις μου. Δεν έχει σημασία ποια είναι αυτά τα πρόσωπα και αυτές οι καταστάσεις. Πραγματικά, δεν έχει. Ούτε καν για μένα.

Για μένα τη μέγιστη σημασία έχει το πώς θα μπορέσουμε επιτέλους να συνεννοηθούμε εμείς οι άνθρωποι μεταξύ μας. Η παιδεία δεν το κατάφερε, τα αγγλικά δεν το κατάφεραν, η μουσική δεν τα κατάφερε, η θρησκεία δεν το κατάφερε, οι πόλεμοι δεν το κατάφεραν, ούτε καν ο χρόνος δεν το κατάφερε! Δεν περιμένω να τα καταφέρω εγώ, αλλά γιατί μου φαίνεται απίστευτα εύκολο; 

Ποια είναι η δυσκολία στο να είμαστε ειλικρινείς, ποια η δυσκολία στο να ανοίξουμε το μυαλό μας, ποια η δυσκολία στο να συζητήσουμε ήρεμα κι ωραία τα προβλήματά μας; Σίγουρα δεν υπάρχουν οι τέλειες σχέσεις, ούτε αυτές οι σχέσεις στις οποίες ποτέ δεν τσακώνεσαι ή διαφωνείς με τους άλλους. Όχι, αυτές οι σχέσεις δεν υπάρχουν ούτε καν στις ταινίες.

Απλά αναρωτιέμαι γιατί τα πράγματα να μην ήταν πιο απλά, πιο ξεκάθαρα. Εξάλλου, αισθάνομαι πως το να αντιμετωπίζεις τους άλλους είναι εύκολο. Το να τους παραπονιέσαι, να τους φωνάζεις, να τους απειλείς, να τους φτύνεις ή να τους κυνηγάς, εε αυτό είναι εύκολο. Είναι εύκολο να τους τηλεφωνήσεις για να τους εξηγήσεις, είναι εύκολο να τους συγχωρήσεις, είναι εύκολο να αποφασίσεις μαζί τους να περάσετε τη σχέση σας σε επόμενο επίπεδο. Είναι εύκολο να σου λείψει κάποιος κι απλώς να τα ξεχάσεις όλα, είναι εύκολο να προσπαθήσεις να γίνουν όλα όπως παλιά -ή έστω καλύτερα.

Σκέφτομαι πως το δύσκολο είναι να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου. Το δύσκολο είναι να ανοίξεις το σώμα σου και να δεις μέσα. Το δύσκολο είναι τις νύχτες που ξαπλώνεις και είσαι μόνος σου, εσύ, οι σκέψεις σου και η πραγματικότητα. Το δύσκολο είναι να ελευθερώσεις την ψυχή σου, να πας τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο. Πραγματικά, όταν ελπίζεις για μια αλλαγή, πρέπει κυρίως να ελπίζεις για μια αλλαγή μέσα σου. Γιατί, όλη η δυσκολία έγκειται στη δική σου ανωτερότητα. Ανωτερότητα, όχι με την υποτιμητική της διάσταση. Ανωτερότητα πνεύματος.

Λοιπόν, ναι... Όλη η δυσκολία, η μαγκιά, τα κότσια (ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε) βρίσκεται στο θάρρος να τα βάλεις με το ανθρωπάκι που κρύβεις μέσα σου. Η μαγκιά είναι να περάσεις από τα λόγια στις πράξεις, από τις θεωρίες στην εφαρμογή τους, η μαγκιά είναι να κάνεις αυτό που συμβουλεύεις τους άλλους, να εφαρμόζεις στη ζωή σου αυτό που αποκαλείς το μότο σου, η μαγκιά είναι να έχεις πει στον άλλο "έλα, ας το πάρουμε πιο χαλαρά" και όταν έρχεται η στιγμή που νευριάζεις σε σημείο έκρηξης, τότε ναι, να το παίρνεις όντως χαλαρά.

Το δύσκολο είναι να βρίσκεις το θάρρος να ανοίγεις τα αυτιά σου και να ακούς αυτό που έχουν να σου πουν οι άλλοι, το δύσκολο είναι να ξεφεύγεις από τις μικροπρέπειες, το δύσκολο επίσης είναι να καταφέρνεις να μην κάνεις αυτά που κοροϊδεύεις ή αυτά που δεν σ' αρέσει να σου κάνουν. Ναι, το δύσκολο είναι να βρεις την προσωπική σου ελευθερία, αυτή που θα σε λύσει από τα δεσμά της μικροπρέπειας, του εγωισμού, της απογοήτευσης, της ζήλιας, της ταπείνωσης... Το δύσκολο είναι να βρεις τον προσωπικό σου σεβασμό, να καταλάβεις την αξία σου, να μείνεις προσηλωμένος στα όνειρά σου, να είσαι έτοιμος να αγαπήσεις και να ξεχάσεις.

Αυτό είναι το δύσκολο. Όταν μένεις μόνος σου, εκτεθειμένος στην αλήθεια, εκτεθειμένος στα λάθη σου και τα σωστά σου. 

Όταν καταφέρνεις να συγχωρείς και να μην νιώθεις καμιά πίκρα μετά, όταν καταφέρνεις να πεις "Δεν με νοιάζει!" και να το εννοείς, όταν μπορείς να ζεις με ανιδιοτέλεια και να πετάς τη ζυγαριά του "πόσα τηλέφωνα πήρε ο καθένας" ή του "πόσα λάθη έκανε ο καθένας", όταν καταφέρνεις να αγαπάς γιατί αυτό σε γεμίζει και δεν περιμένεις ίδια ποσότητα αγάπης για αντάλλαγμα, όταν καταφέρνεις να σκεφτείς πως η ζωή είναι μικρή για να είναι και μικροπρεπής... τότε είσαι ελεύθερος!


Έτσι απλά, γιατί τον αγαπώ!


post signature



1 σχόλιο:

  1. Ομολογω αγαπητη Χαρα οτι με εντυπωσιασες με τις σκεψεις σου καθως και με τον τροπο που τις αναπτυξες.. :)Η αυτογνωσια ειναι μεγαλο προτερημα για εναν ανθρωπο,αλλα δυστυχως κανεις δεν εχει φτασει ως αυτο το σημειο.. Να μπορει δηλαδη να κρινει σωστα τον εαυτο του... Η προσπαθεια μετραει βεβαια :) Keep going <3
    [ωραιο τραγουδακι =) ]

    ΑπάντησηΔιαγραφή