Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Εγώ να ξεσπάσω; Όχι, ευχαριστώ!

Ξεσπάσματα.
(Για την περίσταση... Και το non-acoustic είναι υπέροχο. Απλά έχω μια φυσική ροπή προς το acoustic!)


Αυτά χρειαζόμαστε πιο πολύ από κάθε τι στη ζωή μας, βασικά. Χρειαζόμαστε αυτό το κάτι που θα μας αναταράξει τη μίζερη ζωή και θα μας κάνει να πέσουμε κάτω στα πατώματα, να χτυπηθούμε για ώρες, να πλαντάξουμε στο κλάμα, να ξεφωνίσουμε όλα αυτά τα "γιατί;" που παρακρατήσαμε μέσα μας και κόντεψαν να μας πνίξουν, να βρίσουμε, να απογοητευτούμε, να κουρελιάσουμε τους εαυτούς μας...

Και μετά την όλη τραγωδία, τότε θα δούμε την ελπίδα μας. Το ουράνιο τόξο μας μετά από μια καταρρακτώδη βροχή.

Λοιπόν, όταν μας βλέπετε σε μια κατάσταση "είμαι-λίγο-πριν-την-κατάθλιψη", απλά ευχηθείτε για εμάς να έρθει γρήγορα το ξέσπασμα. (Και να μην είστε μπροστά όταν θα έρθει ίσως.) Αλήθεια όμως. Ευχηθείτε το.

Στην τελική, άνθρωποι είμαστε..

Και υπάρχουν άνθρωποι με μεγάλο σθένος, άνθρωποι δυνατοί σαν ατσάλι που αντέχουν και δεν πέφτουν και μπράβο τους κιόλας.. Για πόσο όμως;

Αυτό που βασικά προσπαθώ να σας πω είναι ότι είναι απολύτως φυσιολογικό (και σχεδόν απολύτως απαραίτητο), άνθρωποι, να ξεσπάμε που και που.

Είναι αυτό το τετριμμένο πια -παρολ' αυτά πλήρως περιεκτικό- "πρέπει να πιάσεις πάτο για να ανέβεις ξανά".

Μη φοβάσαι λοιπόν να ρίξεις και κανά δάκρυ, να παραδεχτείς πως το σκληρό παιδί που κρύβεις μέσα σου λύγισε, να βρεθείς αντιμέτωπος με το πόσο άδικη είναι η ζωή μαζί σου και το πόσο άχρηστος είσαι και το πόσο θα 'θελες να σε αφήσουν όλοι στην ησυχία σου και μπλα μπλα μπλα και όλα τα κουραφέξαλα που σκεφτόμαστε σε ΚΑΘΕ δύσκολη στιγμή αναλογιζόμενοι την "ευτυχία".

Μια ευτυχία που μπορεί να βρίσκεται και μπρος στα μάτια σου.

Ναι, γιατί δεν ξέρω αν σας το είπα... Η ευτυχία συνήθως βρίσκεται στα μέρη που δεν σκεφτόμαστε να ψάξουμε.

Ε, γι' αυτό και είναι τόσο δύσκολο να τη βρεις..

Αλλά το θέμα αυτό τραβάει πολλή συζήτηση. Και δεν θα το αναλύσουμε σ' αυτό εδώ το post.

Ας περιοριστούμε στο πόσο σημαντικό είναι να πιέζει κανείς τον εαυτό του να ξεσπάσει.

Δεν ξέρω αν διαφωνείτε. Εγώ πάντως το πιστεύω. Αν είσαι από τους τύπους που δεν εξωτερικεύει συναισθήματα, που του αρέσει να το παίζει "ήρωας είναι αυτός που κρύβει τον πόνο του πίσω από ένα χαμόγελο" κι άλλα τέτοια σοφιστικέ, μην ξεχνάς να κλείνεις ένα ραντεβού με τον εαυτό σου για να ξεσπάσεις. Εβδομαδιαίως. Άντε 2 φορές το μήνα.

Βρες λοιπόν την πιο κλαψιάρικη μουσική σου, γράψε ό,τι κατηγορία και φταίξιμο σου έρχεται στο μυαλό να ρίξεις στον εαυτό σου, πάρε και κάτι που να σπάει εύκολα και που δεν θα σου λείψει αν το σπάσεις, ή πάρε κανά μαξιλάρι να ρίξεις καμιά μπουνιά, θυμήσου όλες τις ωραίες εποχές που "έφυγαν και δεν θα ξανάρθουν", κλείσε και το τηλέφωνο και...

... κλάψε. Φώναξε. Ούρλιαξε. 

Μόνος σου ε! Δεν είναι ανάγκη να την πληρώσει κανένας άλλος.

Και τότε θα δεις. Θα 'ναι μαγική η στιγμή που θα δεις ότι δεν γίνεται να συνεχίσεις να κλαις τη μοίρα σου και ότι κάτι καλό θα υπάρχει και για σένα εκεί έξω.

Και τότε θα πεις και αυτό το "ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!!" και αυτό το "Θα σου δείξω εγώ παλιοζωή!!" και αυτό το "Θα σε κάνω ευτυχισμένο/περήφανο/χαρούμενο ρε γαμώτο!!"

Και τότε θα δεις πως τίποτα δεν έχει τελειώσει, αντίθετα όλα είναι εδώ και σε περιμένουν να πας να τα ζήσεις.

Να τα δεις. Να τα νιώσεις. Να τα αγαπήσεις.

Έλα, τώρα που ξέσπασες, χαμογέλα λίγο. Σου πάει τόσο πολύ. Το ξέρω! ;)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου