Δεν νιώθω μόνη, αλλά ένιωσα την ανάγκη να γράψω γι' αυτό.
Και δεν ξέρω, άκουγα αυτό το τραγούδι και κάπως, υποσυνείδητα, μου φάνηκε πως θα ήταν ωραίο background.
Θα έλεγα πως οι μοναχικές στιγμές χωρίζονται σε 2 κατηγορίες:
- σε αυτές που διαλέγουμε, και
- σε αυτές που μισούμε.
Έρχονται και κάτι μέρες που δεν αντέχεις και πολλά πολλά, το πολυτιμότερο πράγμα που μπορούν να σου δώσουν οι άλλοι είναι η ησυχία σου και γενικά στο μόνο μέρος που αισθάνεσαι ότι ανήκεις είναι το δωμάτιό σου (με κλειστή την πόρτα φυσικά!).
Είναι αυτές οι μέρες που λες..
..ή και...
..ή όπως θα έλεγε με τον δικό του τρόπο ο γνωστός μας Νορβηγός...
Καταλάβατε.
Νεύρα στο κόκκινο, διάθεση "λίγο-ακόμα-και-θα-εκραγώ-σαν-βόμβα", η εντύπωση πως είσαι τόσο κοντά στη δολοφονία, λίγη τραγικοποίηση της άδικης μοίρας σου, γενικά ένα αίσθημα απόγνωσης σε κάνουν να αναζητάς πότε-πότε μια τόση δα γωνίτσα, δικιά σου (ολόδικιά σου), να κάτσεις μόνος σου να ηρεμήσεις μέχρι να περάσει ο Γολγοθάς.
Αχ, εκείνες οι ώρες είναι δύσκολες ώρες.
Αλλά το θετικό είναι ότι περνούν. Όπως περνούν όλα. (Ή, έστω, σχεδόν όλα!)
Δεν ήθελα να μιλήσω γι' αυτές τις στιγμές, ωστόσο.
Πιο πολύ ήθελα να μιλήσω για τις στιγμές εκείνες που κάθεσαι στον καναπέ και σκέφτεσαι "Τι να κάνω τώρα να περάσει η ώρα;"
Οι στιγμές που βρίσκεσαι στο πιο γεμάτο με κόσμο βαγόνι του μετρό και -ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους- νιώθεις τελείως μόνος.
Ή οι στιγμές που θες να πας σπίτι σου αλλά ξέρεις ότι σε χωρίζει από αυτό ένα πέλαγος.
Οι στιγμές που είσαι γεμάτος απ' την πραγματικότητα αλλά ένα κενό εξακολουθεί να υπάρχει στην ψυχή σου.
Είναι και τα απογεύματα που τα πέρασες μόνος στο σπίτι, ενώ θα ήθελες να είσαι κάπου έξω.
Είναι, τέλος, κι αυτό το "αμάν πια, βαρέθηκα! τα παρατάω όλα κι έρχομαι να σε βρω" που θέλεις να πεις, μα ξέρεις ότι και να το πεις, τίποτα δεν θα αλλάξει.
Λυπάμαι αν σας ψυχοπλάκωσα. Αν μελαγχολήσατε λίγο.
Απλά είμαι κι εγώ ο τύπος ανθρώπου που φοβάται τη μοναξιά.
Και -περιέργως- θυμάμαι ακόμα την στιγμή που το συνειδητοποίησα. Ήμουν μικρή τότε. Πολύ μικρή για να συνειδητοποιήσω κάτι τέτοιο.
Δεν είναι κι εύκολο να έχεις συνέχεια ανθρώπους γύρω σου.
Αλλά είναι ακόμα πιο δύσκολο να μην έχεις κανέναν όταν τον έχεις τόσο ανάγκη.
Δύσκολο πράγμα η συνύπαρξη. Δύσκολο να βρεις τα άτομα με τα οποία μπορείς να μοιραστείς την καθημερινότητά σου. Αλλά, δεν είναι πιο δύσκολη η μοναξιά; Όταν θα 'θελες να τσακωθείς με κάποιον, έτσι απλά, γιατί είστε τελείως διαφορετικοί, και ούτε αυτό δεν μπορείς να κάνεις;
Όταν βρεθείς σ' αυτήν την κατάσταση, απλά γίνε λίγο αισιόδοξος.
Λίγο το παράθυρό σου να ανοίξεις και θα δεις τόσους και τόσους να περνούν από κάτω. Άλλοι με παρέα. Άλλοι με οικογένεια. Άλλοι μόνοι.
Κανείς δεν είναι τελείως μόνος, βέβαια. Έχει κοντά του ανθρώπους, έστω αγνώστους. Έχει κοντά του και τη σκέψη των αγαπημένων του, που θα ήθελαν να είναι μαζί του.
Έχει συντροφιά του λίγη καλή μουσική. Μια ταινία. Ένα βιβλίο. Μια φωνή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου.
Οι άνθρωποι που μας αγαπούν δεν μας αφήνουν ποτέ μόνους. Μας φυλάνε πάντα σαν φύλακες-άγγελοι.
Ε, μίλα σ' αυτόν. Μίλα στον φύλακά σου, τον άγγελό σου...
xxx
Αλλά είναι ακόμα πιο δύσκολο να μην έχεις κανέναν όταν τον έχεις τόσο ανάγκη.
Δύσκολο πράγμα η συνύπαρξη. Δύσκολο να βρεις τα άτομα με τα οποία μπορείς να μοιραστείς την καθημερινότητά σου. Αλλά, δεν είναι πιο δύσκολη η μοναξιά; Όταν θα 'θελες να τσακωθείς με κάποιον, έτσι απλά, γιατί είστε τελείως διαφορετικοί, και ούτε αυτό δεν μπορείς να κάνεις;
Όταν βρεθείς σ' αυτήν την κατάσταση, απλά γίνε λίγο αισιόδοξος.
Λίγο το παράθυρό σου να ανοίξεις και θα δεις τόσους και τόσους να περνούν από κάτω. Άλλοι με παρέα. Άλλοι με οικογένεια. Άλλοι μόνοι.
Κανείς δεν είναι τελείως μόνος, βέβαια. Έχει κοντά του ανθρώπους, έστω αγνώστους. Έχει κοντά του και τη σκέψη των αγαπημένων του, που θα ήθελαν να είναι μαζί του.
Έχει συντροφιά του λίγη καλή μουσική. Μια ταινία. Ένα βιβλίο. Μια φωνή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου.
Οι άνθρωποι που μας αγαπούν δεν μας αφήνουν ποτέ μόνους. Μας φυλάνε πάντα σαν φύλακες-άγγελοι.
Ε, μίλα σ' αυτόν. Μίλα στον φύλακά σου, τον άγγελό σου...
xxx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου