Αφιέρωμα: Γιαγιάδες ♥

Αρχίζω να πιστεύω ότι οι γιαγιάδες είναι τα πιο γλυκά πλάσματα στον κόσμο.

Εεμ, δηλαδή...

... οι δικές μας γιαγιάδες. Όχι όλες. 

Είναι κι εκείνες οι γιαγιάδες που σπρώχνονται σαν τρελές για να προλάβουν μια θέση στο λεωφορείο...

Ή αυτές που σε κοιτούν καλά-καλά, από την κορυφή ως τα νύχια, ναι, σαν το μηχάνημα για τις ακτινογραφίες...

Ή οι άλλες που περνούν από δίπλα σου και αρχίζουν να γκρινιάζουν μόνες τους για το "πώς κατάντησαν τα σημερινά παιδιά", "με όλα τα σκουλαρίκια και τις μπογιές στα μούτρα τους", "χωρίς τρόπους και ηθική"... Αυτές που σταυροκοπιούνται κάθε 3 δευτερόλεπτα!

Η αλήθεια είναι, όμως, πως ακόμα κι έτσι, οι γιαγιάδες παραμένουν τα γλυκύτερα πλάσματα του κόσμου! Αγαπώ τις γιαγιάδες- πόσο μάλλον τις δικές μου!

Δεν τις αδικώ. Μεγάλωσαν σε άλλες εποχές, με άλλα πρότυπα, με άλλα όνειρα, με άλλες ευκαιρίες. Σε έναν άλλον κόσμο.

Γιαγιά! Ο κόσμος σου δεν είναι ο κόσμος μου. Και ναι, αυτό μπορεί να είναι και λυπητερό.

Δεν ξέρω ποιο ήταν αυτό το στοιχείο που έκανε τον κόσμο σου ομορφότερο, ασφαλέστερο, καλύτερο γενικά. Η ανθρωπιά, πιθανότατα.

Βέβαια, γιαγιά μου, ο κόσμος έχει εξελιχθεί πολύ. Έχουμε τόσες ανέσεις πια. Δεν είναι κακό αυτό. Μην το πολεμάς το σύγχρονο.

Προσπάθησε απλά να βάλεις μέσα του τη σοφία σου.

Και μην ξεχνάς. Όλοι οι άνθρωποι κάνουν την επανάστασή τους. Ο κάθε άνθρωπος με διαφορετικό τρόπο, η κάθε γενιά με διαφορετικά όπλα.

Παρολ' αυτά, εγώ ήθελα μόνο να μιλήσω για το πόσο υπέροχη μπορεί να είναι η γιαγιά μας. 

Μπεμπεκίστικο;

Μπορεί. Ωστόσο, πάντα θα υπάρχουν οι γιαγιάδες που άγγιξαν την καρδιά μας.

Γιατί ποιος δεν θυμάται αυτήν την γιαγιά;

Ή αυτές τις γιαγιάδες; 

Ποιος δεν τραγούδησε αυτό το τραγούδι; 

Ή ποιος δεν αγάπησε αυτή την διαφήμιση;

Πείτε μου ποιος! Και μετά πείτε μου και ποιος δεν βρήκε γλυκύτατες αυτές τις δυο γιαγιάδες! 

Για να μην αναφερθώ στις αμέτρητες εκπομπές μαγειρικής που έχουν εμφανιστεί. Με αποκορύφωμα, φυσικά, την εκπομπή του Ηλία Μαμαλάκη, Μπουκιά και Συγχώριο (της οποίας τις συνταγές τις βρήκα μαζεμένες εδώ και θεώρησα ότι ίσως κάποιοι το βρουν ενδιαφέρον!) 

Γενικότερα, είναι το σπίτι της γιαγιάς που μας αφήνει πάντα μια γλυκιά ανάμνηση, μια αίσθηση ζεστασιάς καθώς μεγαλώνουμε.

Μερικές φορές, σκέφτομαι ακόμα ότι όπου κι αν πας, το σπίτι σου μπορεί να το ξεχάσεις, το σπίτι της γιαγιάς, όμως, θα το κουβαλάς πάντα μαζί σου.

Δεν ξέρω τι φταίει.

Ίσως, το ότι κάθε φορά που θα πας, θα σε κεράσει κάτι. Ένα γλυκό του κουταλιού, μια πίτα.

Μια πάστα φλώρα.

Μπορεί να φταίνε τα φιλιά της και η αγάπη που σου δείχνει.

Μπορεί να 'ναι και η επινοητικότητά της που σε τρελαίνει.

Το πρόσωπό της που φωτίζεται μόλις σε βλέπει. ♥

Μπορεί και ο φόβος μη τη χάσεις. 

Το ότι δεν σου χαλάει ποτέ χατίρι και ενθουσιάζεται με οτιδήποτε της δείξεις ή της πεις.

Που περηφανεύεται για σένα σαν αρσενικό παγόνι.

Ναι, τέτοιο παγόνι. 

Το ότι σ' αγαπάει 2 φορές περισσότερο απ' το παιδί της, όπως λέει κι ο σοφός λαός μας.

Όπως και να 'χει, όλοι αγαπάμε τις γιαγιάδες μας γιατί είναι μοναδικές!!!!

* Αυτό το post γράφεται με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων που ήταν στις 1 Οκτώβρη (ναι, άργησα λίγο!!) καθώς και την μεγάλη μου αδυναμία στις υπέροχες γιαγιάδες!..