Σάββατο 14 Μαΐου 2016

Σου αρέσουν τα μυστηριώδη μέρη;

Δεν έχω καλύτερο απ' το να ταξιδεύω. Θα ήθελα να το κάνω επαγγελματικά. Δηλαδή, να ταξιδεύω και να με πληρώνουν. Αλλά νομίζω ότι ο ανταγωνισμός θα ήταν μεγάλος, χα χα!

Δεν πειράζει. Ταξιδεύοντας πληρώνομαι με άλλον τρόπο. Αδρά. 

Ανταμείβομαι με αξέχαστες εικόνες, εμπειρίες που μου χαρίζουν συγκινήσεις και γυμνασμένες αισθήσεις.

Τα ταξίδια είναι εθισμός. Κάθε μέρα χρειάζεσαι και μια παραπάνω συγκίνηση, μια ακόμα δόση. Άνθρωποι σαν και μένα που ζουν για να ταξιδεύουν, το ξέρουν καλά. 

Ο κόσμος είναι τόσο συναρπαστικά όμορφος που είναι κρίμα να μην τον εξερευνάς. Είναι σαν να έχεις φτιάξει το πιο τέλειο παστίτσιο του κόσμου κι εσύ να μην τρως ούτε μια μπουκίτσα.

Εν πάσει περιπτώσει, το πάθος μου για τα ταξίδια θα το συζητήσουμε άλλη φορά. Εξάλλου φέτος, αν όλα πάνε βάσει σχεδίου, αναμένονται πολλά! Τώρα θέλω να μιλήσω για ένα μέρος το οποίο επισκέφθηκα το Πάσχα.

Το χωριό λέγεται Ανεμοχώρι και αποτελεί έναν παραθαλάσσιο οικισμό στον Πύργο Ηλείας. Όταν λέμε παραθαλάσσιο, εννοούμε πάνω στην άμμο. Πάνω στην άμμο και μετά θάλασσα. Το περίεργο σε αυτόν τον οικισμό είναι ότι είναι όλος εγκαταλελειμμένος. 



















Δεν μπόρεσα να βρω πληροφορίες για το χωριό αυτό (οκ δεν κουράστηκα κιόλας) και ούτε έχω ιδέα για το τι μπορεί να ανάγκασε τόσους ανθρώπους να εγκαταλείψουν ή να μην εγκατασταθούν ποτέ σε αυτά τα σπίτια. 






Μένω στο ότι ήταν μια ανατριχιαστική εμπειρία και το ότι δεν ξέρω τίποτα γι' αυτό το μέρος με εξιτάρει περισσότερο- ίσως γι' αυτό δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα να βρω πληροφορίες. Για να διατηρηθεί η αίσθηση του μυστηρίου. Μεγαλώνοντας χάνουμε αυτή την αίσθηση που χαρακτηρίζει ολόκληρη την παιδική μας ηλικία. Μεγαλώνοντας νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Μεγαλώνοντας μπορούμε να τα ξέρουμε όλα. Διακρίνει κάθε νέο εξοικειωμένο με την τεχνολογία και ονομάζεται σύνδρομο του Google.

Επιλέγω λοιπόν να μην ξέρω γιατί έτσι μ' αρέσει καλύτερα. Άμα μάθω μπορεί να απογοητευτώ και θα χαθεί η μαγεία.

Το πιο περίεργο σημείο στον οικισμό ήταν το πρώτο κτίσμα που συναντήσαμε το οποίο είχε ένα υπόγειο δωμάτιο με κάγκελα και κάτι που έμοιαζε σαν χτιστό διώροφο κρεβάτι. Υπήρχαν αφίσες και φωτογραφίες στους τοίχους, γραμμένα λόγια, τραγούδια και σημάδια που έχουμε συνδυάσει με φυλακισμένους που αναμένουν την αποφυλάκιση. Δεν ξέρω αν ήταν όντως κάποτε χώρος φυλακής ή αν απλώς αργότερα το χρησιμοποιούσε κάποιος για να μένει. Αυτό ήταν νομίζω το πιο creepy σημείο. Το υπόλοιπο ήταν απλά μελαγχολικό.





















Πανέμορφο όμως. 




Μόνο η θάλασσα, η άμμος, τα χορτάρια και μερικά ερείπια να θυμίζουν ότι κάποτε κάποιος άνθρωπος πέρασε από εδώ και χάθηκε. Και δεν ξαναγύρισε.








ΥΓ. Θα χρειαστείς μεταφορικό μέσο που να τραβάει σε χαλικόδρομο για να πας εκεί.
ΥΓ 2. Σχεδόν όλες οι φωτογραφίες είναι της μαμάς μου, Μαρίας Φωτακοπούλου!!! 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου