Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Καμιά υποχρέωση δεν έχεις στα συναισθήματα των άλλων.

Αυτό το post γράφεται με αφορμή μια συζήτηση που είχα και αυτό το τραγούδι:


Θέλω να παρομοιάσω τη ζωή του καθένα μας με έναν δρόμο στον οποίο περπατάμε εμείς και οι άλλοι. Και όλα συμβαίνουν όπως τα ξέρουμε, όλα τα γεγονότα υπάρχουν, όλοι οι άνθρωποι υπάρχουν και όλες μας οι σχέσεις υπάρχουν. Απλώς περπατάμε συνεχώς.


Άνθρωποι έρχονται και περπατούν δίπλα σου και σε αφήνουν να αγγίξεις το χέρι τους και σε αφήνουν να κρυφοκοιτάξεις μέσα τους και σου εμπιστεύονται τα συναισθήματά τους. Το ίδιο κι εσύ. Οι άνθρωποι όμως φεύγουν κιόλας από δίπλα σου ή εσύ φεύγεις από δίπλα τους και εκεί συμβαίνει το πάνω-κάτω που όλοι ξέρουμε.

Η λύπη, η απογοήτευση, το μίσος, τα "γιατί", οι ενοχές...

Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις καμιά υποχρέωση στα συναισθήματα των άλλων. Ούτε αυτοί στα δικά σου. Δεν σου ανήκουν και ούτε θα γίνει ποτέ, δεν μπορείς να τα αντιμετωπίζεις σαν τα κατέχεις ή σαν να είναι υπόλογα σε σένα. 

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και το ότι σ' αγαπάει σήμερα κάποιος δεν σημαίνει ότι θα σ' αγαπάει και αύριο ούτε σημαίνει ότι πρέπει να σ' αγαπάει και αύριο.

Ο καθένας είναι μόνος του. Μόνος του έρχεται, μόνος του φεύγει, στον δρόμο του συχνά βρίσκει παρέα, να συζητήσει, να αστιευτεί, να περάσει πιο ευχάριστα η ώρα, να γίνει πιο ξεκούραστη η διαδρομή.

Κανένα συμβόλαιο δεν υπογράφεις ότι θα περπατήσετε όλο τον δρόμο μαζί, ούτε πρέπει να αντιμετωπίζεις τον άλλον σαν να είναι υποχρεωμένος να περπατάει πάντα δίπλα σου και να σε ψυχαγωγεί με τα αστεία του ή να σε ψυχαναλύει με τα λόγια του. Οποιαδήποτε στιγμή είναι ελεύθερος να φύγει.

Ξέρω πως η διακοπή είναι κάτι δύσκολο. Να περπατάς ξανά μόνος και να αναζητας νέα παρέα. Ζητάς μια εξήγηση, όμως πολλές φορές η εξήγηση είναι περιττή. Όσο πιο προετοιμασμένος είσαι για την όποια αλλαγή, τόσο λιγότερο θα χρειάζεσαι τις εξηγήσεις.

Και γενικά θεωρώ πως οι άνθρωποι είναι στην ουσία τους μοναχικά πλάσματα. Ζητούν επιφανειακά τη συντροφιά, μα κατά βάθος δεν είναι έτοιμοι να μοιραστούν τον δρόμο τους. Είναι κάτι πολύ προσωπικό ο δρόμος, είναι μεγάλο ρίσκο να χαρίσεις τον μισό σε κάποιον άλλον.

Όπως και να 'χει, όλα είναι στο πρόγραμμα. Πρέπει -όπως είπα- να είσαι προετοιμασμένος. Να μην τρέφεις τυφλές ελπίδες. Πρέπει να είσαι ανοιχτόμυαλος. 

Κρατάς ό,τι άξιζε και πορεύεσαι. Βελτιώνεσαι. Προχωράς.

Αφήνεις κάτω το μίσος, την απογοήτευση, την κακία γιατί είναι τζάμπα βάρος, σε κουράζουν και σε καθυστερούν. 

Κρατάς πάνω σου τις όμορφες αναμνήσεις γιατί σε ζεσταίνουν στο κρύο και σε δροσίζουν στη ζέστη. Και πορεύεσαι. Μόνος ή με παρέα. Ανεξάρτητος, ελεύθερος.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου