Στα παπούτσια του άλλου.

Νομίζω τα καταφέρνω αρκετά καλά με την κατανόηση. Μου είναι εύκολο να μπω στη θέση του άλλου και να δω τα πράγματα από μια δική του ενδεχόμενη οπτική. Μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να νιώθει, τι μπορεί να σκέφτεται, τι μπορεί να συμβαίνει. Μπορώ να τον δικαιολογήσω αν πει κάτι χοντρό, μπορώ να σκεφτώ πολύ εύκολα ότι "έλα μωρέ δεν το εννοούσε".

 Μπορώ να βρω μια καλή δικαιολογία για το ότι έχει χάθει, για το ότι είναι απότομος, για το ότι είναι κακόκεφος. Μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έχει χρόνο για ένα τηλέφωνο, γιατί νευριάζει με μία συμπεριφόρα μου, γιατί μπορεί να ξεχάσει να με συμπεριλάβει σε κάτι.

Αυτό που μου είναι αρκετά δύσκολο να καταλάβω είναι γιατί πρέπει να είμαι πάντα εγώ αυτή που τα κάνει όλα αυτά. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, έστω. Γιατί όχι και οι άλλοι;

Αυτοί που μπορούν να με καταλάβουν, θα γνωρίζουν ότι μπορεί να φαίνεται μια φανταστική ικανότητα, όμως κάθε άλλο παρά φανταστική είναι. Δεν λέω, είναι χρήσιμη, όμως πολλές φορές είναι ψυχοφθόρα και αποπνικτική.  

Μερικές φορές ΔΕΝ θέλεις να ξέρεις τον λόγο. Θέλεις απλά να θυμώσεις, να τσακωθείς και να φωνάξεις. Να πεις στον άλλον τι σε ενοχλεί και να ακούσεις την απάντηση. Δεν θέλεις να σηκώνεσαι και να πηγαίνεις να κάτσεις στη θέση του και να κοιτάζεις μέσα από τα μάτια του εσένα. Θέλεις απλά μια αναθεματισμένη εξήγηση από τα χείλια του.

Εξάλλου όλο αυτό, το να μπορείς να μπεις στην θέση του άλλου, κρύβει έναν κίνδυνο: να τα κρατάς όλα μέσα σου γιατί νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα. Και όχι, αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Ούτε το να τα κρατάς μέσα σου ούτε το να νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα. Όσο και να μπορείς να μπεις στην θέση του άλλου, ποτέ δεν μπορείς να γίνεις ο άλλος, αρά δεν μπορείς να είσαι σίγουρος 100% για τίποτα.

Αυτό με προβληματίζει. Αναρωτιέμαι αν συμβαίνει και σ' εσάς. Εγώ πάντως φοβάμαι μερικές φορές ότι παγιδεύομαι. Ψάχνω δικαιολογίες για τους άλλους αντί να ψάχνω τους άλλους για δικαιολογίες. Κι αν τελικά μου δώσουν μια απάντηση που δεν είχα σκεφτεί, πόσο ηλίθια θα νιώσω;

source

Αυτό με ανησυχεί. Αυτό, καθώς και το ότι κάποιοι θα έπρεπε να εξασκούν πιο πολύ το χόμπι. Να αφήνουν λίγο την ανενόχλητη ζωή τους και να αναρωτιούνται, μωρέ μήπως τελικά το λάθος ήταν και δικό τους; Είναι άδικο να είμαστε αυτοί που δικαιολογούν αλλά που δεν δικαιολογούνται.

Η αυτοκριτική δεν βλάπτει. Το να αποδράμε λίγο από το εγώ μας, επίσης. Ο κόσμος αποτελείται από εμάς και από τους άλλους και αυτοί οι άλλοι είναι επίσης άνθρωποι, έχουν συναισθήματα και προσωπική ζωή. Πληγώνονται, ξεμυαλίζονται, ζουν έντονα, ζουν βαρετά, έχουν υποχρεώσεις, έχουν κόμπλεξ. Αποτελούνται από πολλά μικρά πράγματα, πολλές μικρές λέξεις, πολλές μικρές καταστάσεις, πολλά μικρά γεγονότα. Δεν είναι πάντα τέλειοι, δεν είναι καν πάντα σωστοί, δεν είναι πάντα διαθέσιμοι και ευχάριστοι.

Λίγη κατανόηση, όμως, την αξίζουν. Όπως όλοι.

Ας το δοκίμαζουμε όλοι που και που. Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν όλοι μπορούσαμε να μπούμε στα παπούτσια του άλλου.