Αντίο Linköping!

Αγαπημένο μου,

Δεν το πιστεύω ότι ήρθε η ώρα. Πέρασαν οι τόσοι μήνες που κάποιες φορές ορκιζόμουν πως δεν θα περνούσαν ποτέ. Ένα πράγμα αντηχεί στο μυαλό μου: τα κατάφερα! Κοιτάω πίσω, τον Αύγουστο που πρωτοήρθα εδώ, και βλέπω ένα παιδί. Γεμάτο προσδοκίες και φαντασιώσεις. Δυο μήνες μετά και το παιδί αυτό έχει αρχίσει να λυγίζει, τρεις μήνες μετά έχει σπάσει τελείως. Θέλει να γυρίσει σπίτι. Δεν είχε υπολογίσει καλά τις δυσκολίες απ' ότι φάνηκε. Το παιδί εκείνο δεν ήταν ονειροπόλο, ήταν ονειροπαρμένο.

Το κατάλαβα μόλις άρχισα να προσγειώνομαι στην πραγματικότητα. Με πλήγωνε να με βλέπω να ζω το όνειρό μου και να μην είμαι ικανοποιημένη. Κι εκεί λίγο πριν τα Χριστούγεννα, στη μέση της χρονιάς, το συνειδητοποίησα. Όλα αυτά από τα οποία τρέχω να ξεφύγω, είναι μέσα στο κεφάλι μου. Τι κι αν άλλαξα χώρα και ζωή, πάλι την προηγούμενη χώρα και ζωή μου αναζητούσα. Γιατί σπίτι μου είναι οι άνθρωποι. Και κατάλαβα ότι αγαπάω το σπίτι μου.

Ήταν τόσα πράγματα που ευχόμουν να μου τα είχε πει κάποιος πριν έρθω στη Σουηδία, να με είχε προετοιμάσει. Τώρα δεν το εύχομαι πια. Καλύτερα έτσι, γιατί έτσι μαθαίνω. Δοκιμάζοντας και τρώγοντας τα μούτρα μου. Έτσι μαθαίνω όμως.

Και αν κάτι συνοψίζει όλη αυτή τη χρονιά σε μία λέξη, αυτό είναι: έμαθα. Για τον εαυτό μου, για τη δουλειά μου, για τον κόσμο, για τους ανθρώπους, για τις κουλτούρες, για τη φύση. Έμαθα από τα πάντα, από κάθε πετυχημένη ή αποτυχημένη προσπάθεια και κυρίως από τους άλλους. Έμαθα τόσο πολλά που δεν ξέρω καν αν γυρνάω ο ίδιος άνθρωπος στην Ελλάδα.

Σ’ ευχαριστώ, Linköping, ήσουν μία ολόκληρη συλλογή από εμπειρίες. Εμπειρίες που με άλλαξαν, με μεγάλωσαν. Ήσουν ένα ολόκληρο άλμπουμ με εικόνες. Εικόνες με τα πιο ωραία χρώματα που έχω δει ποτέ.

Πάνω απ’ όλα, σ’ ευχαριστώ για τους ανθρώπους σου, Linköping. Δεν περίμενα ότι μια τόσο μικρή πόλη θα χωρούσε τόση πολλή αγάπη για εμένα. Η καρδιά μου κοντεύει να σκάσει από συγκίνηση και ευγνωμοσύνη.

Είμαι πολύ ευτυχισμένη αλλά και πολύ λυπημένη. Δεν θέλω να σ’ αφήσω, Linköping. Αλλά και θέλω. Είμαι έτοιμη να κλείσω αυτόν τον κύκλο. Που δεν είναι κύκλος. Είναι μια κουκκίδα απ’ την οποία ξεκινούν άλλες γραμμές, ένα σημείο απ’ το οποίο ξεκινούν άλλα ταξίδια. Κι αυτά έχουν τις δικές τους διακλαδώσεις και δεν σταματούν ποτέ, αναπτύσσονται όπως οι ρίζες. Γιατί δεν είσαι μόνο εσύ, Linköping. Είσαι ένα τεράστιο δίκτυο από πράγματα κι ανθρώπους. Μέσα από σένα έχω φίλους σε 5 χώρες και 2 ηπείρους, καλούς αρκετά ώστε να μπορώ να τους επισκέπτομαι όποτε θέλω. Έχω ανθρώπους που πιστεύουν ότι μπορώ να γράφω ή  να τραγουδάω. Έχω παιδάκια που νομίζουν ότι είμαι η καλύτερη δασκάλα του κόσμου. 

Δεν είναι το τέλος μας αυτό, Linköping. Είναι η αρχή. Η αρχή για πολύ όμορφα πράγματα. Το νιώθω. Γυρίζω στην Ελλάδα σαν ασυγκράτητο τρένο. Θέλω να αξιοποιήσω όσα έμαθα και να μάθω περισσότερα. Να αγκαλιάσω τους φίλους μου και τους δικούς μου και να τους πω πόσο μου έλειψαν. Θέλω να δείξω σε όλους τι έγινα και να πολλαπλασιάσω το καλό που μου έκανες.

Σ’ αγαπάω, Linköping, κι ας αφήνω πίσω μου τα δάση, τον καθαρό σου αέρα και τα παιδάκια σου. Τα λαγουδάκια σου και τα ελάφια που διασχίζουν αμέριμνα τους δρόμους. Τις παγωμένες λίμνες σου και τα barbecue στη φύση. Μεταξύ μας, δεν τα αφήνω πραγματικά, γιατί τα κουβαλάω μέσα μου.

Μέχρι και πριν λίγο καιρό έλεγα πως δεν ένιωσα ποτέ αυτό το μέρος σπίτι μου. Για άλλη μια φορά, αφελής και ανόητη. Σπίτι μου είναι οι άνθρωποι. Κι έχω αγαπήσει τόσο πολύ τους ανθρώπους σου, Linköping μου, που είσαι κι εσύ σπίτι μου.

Θα μου λείψεις, Λινσοπινάκι…

…προσωρινό μου σπίτι και παντοτινό μου σχολείο, αντίο! ♥

Ήδη 2 εβδομάδες στο Linköping!

Είμαι στο Linköping σχεδόν μια εβδομάδα μόνη μου. Μία εβδομάδα μόνη μου! Στο σπίτι μου (δωμάτιο). Στο ολόδικό μου σπίτι (δωμάτιο)!!!

Ουσιαστικά, έχουν περάσει 2 εβδομάδες που είμαι εδώ, απλώς την πρώτη ήμουν μαζί με την οικογένειά μου. ♥ Όταν σας άφησα ήμουν πολύ αγχωμένη, τρομοκρατημένη θα έλεγα και δεν ήξερα τι να περιμένω. Δεν το πιστεύω πως εξαφανίστηκαν όλα ήδη από τη στιγμή που απογειωνόμουν. Είχαμε τόσα πολλά πράγματα να φροντίσουμε εδώ, τόσα όμορφα μέρη να δούμε, τόσες πολλές ώρες να αφιερώσουμε στο ΙΚΕΑ! Και ξέρω πως αν δεν ήταν εκείνοι εδώ, δεν θα είχα την τύχη να κοιμάμαι σ' έναν τόσο όμορφο χώρο ή την ευκαιρία να προσαρμοστώ τόσο γρήγορα εδώ. Με δυο λόγια λοιπόν:

Είμαι πολύ χαρούμενη.

Δεν το πίστευα ότι θα ήμουν τόσο καλά. Όχι, δεν είμαι απλώς καλά, είμαι χαρούμενη. Και δεν ξέρω αν είναι πολύ νωρίς να πω ότι είμαι πολύ χαρούμενη εδώ. Σε αυτόν τον τόπο.

Σε κάθε περίπτωση, το μέρος το έχω αγαπήσει. 

Μου αρέσει που μέρα με τη μέρα μοιάζει όλο και πιο πολύ με σπίτι μου. Κάποια σημεία της πόλης ξεκινούν να είναι οικεία στα μάτια μου. Τα αναγνωρίζω. Δεν είμαι και η πρώτη στον προσανατολισμό ούτε στην παρατηρητικότητα οπότε αυτό είναι και ένας μικρός πανηγυρισμός για μένα κάθε φορά. Μου αρέσει αυτό.

Μου αρέσει που σιγά σιγά κλείνω το gps από κάποιο σημείο της διαδρομής και μετά γιατί πλέον ξέρω πού πηγαίνω. Το gps είναι ο καλύτερός μου φίλος αυτές τις μέρες. Ή ο χειρότερος μερικές φορές αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι θεώρησε καλή ιδέα να με περάσει μέσα από το δάσος στις 12 τη νύχτα! Μου αρέσει που πλέον μπορώ να το αγνοώ μερικές φορές τελείως και να κάνω το δικό μου. Και να έχω δίκιο!

Μου αρέσει το ατελείωτο πράσινο. Πράσινο σε όλες του τις αποχρώσεις. Όλες οι εικόνες είναι μικροί πίνακες ζωγραφικής στα μάτια μου. Το πράσινο των δέντρων, το μπλε του ουρανού, το κόκκινο των σπιτιών. Όλα φωτεινά λες και είναι άνοιξη!

Μέχρι και οι παιδικές χαρές εδώ είναι χαρές σκέτες!

Μου αρέσει που έχω χρόνο να χαζολογάω μέχρι να αρχίσουν τα μαθήματα. Μπορώ να κάνω 45' να γυρίσω σπίτι αντί για 20 και αυτό είναι οκ, γιατί εδώ οι ρυθμοί είναι τόσο χαλαροί. Μου αρέσει που σταδιακά σταματάω να είμαι συνεχώς προσηλωμένη στο google maps και αρχίζω να παρατηρώ τριγύρω. Τον τύπο που κάνει jogging μέσα στο δάσος. Τον λαγό που προχωράει μπροστά μου λες και κανένας άνθρωπος δεν έβλαψε ποτέ κανέναν λαγό. Τον φροντιστή του δάσους ο οποίος πλένει τα ξύλινα παγκάκια σε ένα μέρος που θα βρέξει απαραιτήτως μια φορά τη μέρα.  

Μου αρέσει που πηγαίνω παντού με το ποδήλατο. Στην Αθήνα δεν τολμούσα να το πάρω ποτέ. Μου αρέσει που ξέρω σε πόση ώρα ακριβώς θα φτάσω στον προορισμό μου και που ξέρω ότι θα φτάσω ζωντανή. Μου αρέσει που ξεκλειδώνω τη χαζοκλειδαριά μου 30 φορές τη μέρα. Μ' αρέσει που κάθε μέρα που θα γυρίσω σπίτι τα μπατζάκια μου θα έχουν λερωθεί από την αλυσίδα. Μου αρέσει γιατί δεν είχα αυτό το προνόμιο πριν.

Μου αρέσουν τα σχολεία εδώ. Είναι στην άκρη του δάσους και δεν έχουν κάγκελα. Τα παιδιά μπορούν να τρέξουν και να πάνε όπου θέλουν, ακόμα και μέσα στο δάσος. Κανένα δεν την κοπανάει. Καμία φωνή δασκάλου δεν ακούγεται "μην τρέχεις, μην απομακρύνεσαι, έλα εδώ". Όλα τα ποδηλατάκια τους είναι παρκαρισμένα στη σειρά. Και από παιχνίδια, δεν έχουν υπερβολικά πολλά. Ανυπομονώ να μάθω περισσότερα μόλις ξεκινήσουν τα μαθήματα.

Μου αρέσουν τα γλυκά κανέλας που συνοδεύουν εδώ τον καφέ σου. Είναι ένα από τα πιο ωραία γλυκίσματα που έχω φάει ποτέ.

Μου αρέσει που έχω τόσα πράγματα να κάνω κάθε μέρα, τόσους καινούργιους ανθρώπους να γνωρίσω, τόσα πράγματα να μάθω από τον καθέναν. Όλοι τους μου έχουν μάθει κι από κάτι. 

Μου αρέσει η παλιά πόλη που είναι λες και μπαίνεις σε χρονομηχανή. Μου αρέσουν τα πάρκα με τα κανάλια. Μου αρέσουν οι ρυθμοί εδώ. Και ο καθαρός αέρας.

Είμαι σίγουρη ότι θα υπάρξουν και πράγματα που δεν θα μου αρέσουν. Ο χειμώνας εδώ θα είναι βαρύς. Αλλά προς το παρόν απολαμβάνω την ευτυχία που νιώθω εδώ, γεμίζω τις φλέβες και τα κύτταρά μου με χαρά!

Σήμερα ήταν μια πολύ ωραία μέρα στο Linköping. Είχε πολύ καλό καιρό για τα δεδομένα της πόλης. Βγήκα να περπατήσω χωρίς σκοπό και βρέθηκα ανάμεσα σε μικρά δάση και μικρές γειτονιές και σαν να γνωριστήκαμε με το μέρος λίγο καλύτερα. Έμοιαζε λες και έπαιζα σε ταινία (ο αγαπημένος μου δηλαδή τρόπος να ζω τη ζωή μου!). Μία κυρία που ανέβαινε με το ποδηλατάκι της μια ανηφόρα πέρασε από δίπλα μου και μου χαμογέλασε. Δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες γιατί μερικές φορές νιώθω ότι αυτό με αποσυνδέει από τη στιγμή. Σταμάτησα όμως σε ένα παγκάκι στο δάσος να γράψω πέντε λέξεις στο χαρτί. Ένας κύριος -πολύ μελαχρινός για να είναι Σουηδός- περνώντας από μπροστά μου μου είπε "Hej!", του είπα κι εγώ "hej". Και μετά σήκωσε τα χέρια του προς τον ουρανό, έδειξε τριγύρω και είπε κάτι σε μια ξένη γλώσσα που διαισθάνομαι ότι σήμαινε "πολύ ρομαντικό μέρος για να γράψει κανείς". Ρούφηξε το τσιγάρο του κι έφυγε.

Τι κινηματογραφική στιγμή! Τι μαγεία! Τι προνόμιο να τα ζω εγώ όλα αυτά!

Ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Σας φιλώ!!!

Για τη χαρά που έρχεται, από τη Χαρά που φεύγει.

Μετά από ένα τεράστιο διάστημα απουσίας γράφω ξανά αυτό το post χωρίς να ξέρω το γιατί. Το γράφω μέρες πριν σας αφήσω να το διαβάσετε.Τους τελευταίους μήνες έχω πάθει αυτό που έχεις τόσα άπειρα πράγματα να πεις που τελικά δεν λες τίποτα. Κι όμως κάποια εσωτερική ανάγκη με φέρνει ξανά μετά από καιρό μπροστά στο laptop να επιχειρώ να αποτυπώσω έστω και ένα δείγμα των όσων έχω μέσα στο κεφάλι μου. 

Η αλήθεια είναι πως με κατακλύζουν τόσες πολλές σκέψεις και τόσο πολλά έντονα, πρωτόγνωρα και αντικρουόμενα συναισθήματα που θα μπορούσα να γεμίσω ένα ολόκληρο βιβλίο. Μάλιστα το επιχείρησα. Όμως μου ήταν πολύ δύσκολο να βάλω σε μια λογική σειρά τη σκέψη μου, να μιλήσω ανοιχτά για όσα νιώθω και να παραμείνω συνεπής στο καθημερινό γράψιμο. Οπότε έκανα αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα. Το παράτησα στη μέση. 

Αυτή τη στιγμή όμως βρίσκομαι στα πρόθυρα μιας πολύ μεγάλης στιγμής της ζωής μου και σκέφτομαι ότι είναι κάτι πολύ σημαντικό ώστε να το αφήσω να περάσει έτσι, χωρίς να κρατήσω έστω μερικές γραπτές λέξεις ως απόδειξη για όλα αυτά. 

Κάθομαι λοιπόν ωραία και καλά στο τραπέζι του σπιτιού μου και μοιάζει να είναι ένα ήσυχο απόγευμα του Ιούλη χωρίς ιδιαίτερη ζέστη και χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις. Μέσα μου όμως συμβαίνει ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος. Μοιάζει ωστόσο σαν να μου έχω πατήσει παύση και σαν να με έχω βάλει στον αυτόματο πιλότο για τις υπόλοιπες μέρες. 

Σε μερικές μέρες (απαγορεύω εσκεμμένα στον εαυτό μου να τις μετρήσει) φεύγω για Σουηδία. 

Και δεν μπορώ να καταλάβω αν είμαι ήδη εκεί ή αν είμαι στο εδώ και στο τώρα. Νομίζω δεν είμαι στο εδώ και στο τώρα γιατί δεν θέλω. Το εδώ και το τώρα με διχάζει. Δεν με αφήνει να χαρώ όσο θα ήθελα, δεν με αφήνει να στεναχωρηθώ όσο θα ήθελα. Με μπερδεύει.

Για να τα πάρουμε από την αρχή... Πηγαίνω στη Σουηδία για να σπουδάσω κάτι το οποίο μου αρέσει πολύ και στο οποίο πιστεύω πολύ. Πρόκειται να παρακολουθήσω ένα μεταπτυχιακό για την Υπαίθρια Εκπαίδευση και την Υπαίθρια Ζωή. Το μεταπτυχιακό αυτό ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή. Σε μια στιγμή της ζωής μου που χρειαζόμουν μια μεγάλη αλλαγή, μια ευκαιρία να προχωρήσω μπροστά, να κάνω όσα ονειρευόμουν πάντα, να γνωρίσω τον εαυτό μου. Σε μια φάση της ζωής μου με αρκετές δόσεις απελπισίας, λύπης, σοβαρών προβλημάτων και μια διάθεση μεταξύ δεύτερης εφηβείας και δεύτερης ενηλικίωσης. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται κάπως κλισέ αλλά ήταν η πραγματικότητά μου τους τελευταίους 8 μήνες. 

Οπότε αποφάσισα να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα. Να το βάλω στα πόδια. 

Αισθανόμουν όμως ότι το χρειάζομαι και χαίρομαι πάρα πολύ που το πήρα απόφαση. Μια απόφαση που δεν ήταν και πολύ δύσκολη να την πάρω καθώς όπως είπα και πριν το ονειρευόμουν από πάντα αυτό. Να μετακομίσω στο εξωτερικό, να σπουδάσω ή να δουλέψω εκεί, να μείνω μόνη μου, να γνωρίσω ανθρώπους από άλλες κουλτούρες. Απλά ένιωθα ότι είναι κάτι που μου ταιριάζει. Και σαν να μη με χωράει ο τόπος που ζω. Παρόλο που τον αγαπώ για όλα αυτά που με έκανε και με έμαθε.

Και να λοιπόν που οι εφηβικές μου ονειροπολήσεις φτάνουν να γίνουν πραγματικότητα σε λίγες μέρες. Έχω αυτό το αίσθημα που έχεις μικρός όταν θες να αποκτήσεις κάτι πάρα πολύ αλλά πρέπει να αποταμιεύσεις πρώτα πολύ γι' αυτό και όταν τελικά έρχεται η στιγμή και είσαι με τα λεφτά στο χέρι μέσα στο αμάξι, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι σε λίγα λεπτά αυτό το πράγμα θα είναι δικό σου και φοβάσαι πάρα πολύ όπως θα το κρατάς στα χέρια μη σου πέσει και σου σπάσει ή μη το χαλάσεις ή μήπως τελικά δεν είναι καθόλου όπως το φανταζόσουν και σε απογοητεύσει.

Αυτό συμβαίνει όταν έχεις πολλές προσδοκίες. Εγώ προσπαθώ να μην έχω υπερβολικές προσδοκίες παρόλ' αυτά είμαι αποφασισμένη να το κάνω αυτό το ταξίδι μοναδικό. Όσο μοναδικό ήταν και το ταξίδι μου αυτούς τους τελευταίους μήνες. Στην αρχή η απόφαση, να την κάνω ή όχι την αίτηση; Μετά η αναμονή και η αβεβαιότητα, μετά η θετική απάντηση και η εκ νέου αναμονή και αβεβαιότητα. Να το ανακοινώσω σε όλους, να τους δω να χαίρονται αλλά και να λυπούνται, να τους δω να κλαίνε, να με αγκαλιάζουν, να με συμβουλεύουν, να με στηρίζουν, να με κάνουν να νιώθω τύψεις, να με κάνουν να νιώθω τυχερή, να με αγαπάνε, να μου κάνουν δώρα, να μου κάνουν αναπάντεχα τηλεφωνήματα και πάρτι-έκπληξη, να με κάνουν να συνειδητοποιήσω για ακόμα μια φορά ότι η ευτυχία δεν βρίσκεται σε κάποια άλλη χώρα ή σε κάποια άλλη ζωή. Τη φτιάχνουν οι άνθρωποι γύρω σου. Οι φίλοι σου, η οικογένειά σου, ένας άγνωστος υπάλληλος σε ένα μαγαζί, ένας απλός γνωστός ή ένας περαστικός στη ζωή σου.

Δεν μπορώ να την πιστέψω την αγάπη που έχω πάρει τις τελευταίες μέρες. Δεν θα την πίστευα ποτέ. Κάποια άτομα τα περιμένεις να ενδιαφερθούν. Κάποια άλλα σε εκπλήσσουν. 

Όλο αυτό κάνει την αναχώρηση λίγο πιο γλυκιά. Γιατί φεύγω γεμάτη. Και προσπαθώ να γεμίζω με αγάπη και ευγνωμοσύνη και να αδειάζω από άγχος και ανησυχίες. Προσπαθώ- δεν είπα ότι τα καταφέρνω.

Όλοι μου οι φόβοι κατοικούν ανενόχλητοι μέσα μου αυτόν τον καιρό. Θα τα καταφέρω πρώτη φόρα μόνη μου; Θα μπορέσω να είμαι εντάξει απέναντι στους αγαπημένους μου; Θα καταφέρνω να τους δείχνω ότι τους αγαπώ και ότι τους σκέφτομαι; Θα είμαι αρκετά καλή για αυτό το μεταπτυχιακό; Θα με συμπαθήσουν οι νέοι μου συμφοιτητές; Τι θα κάνω που θα λείπω από όλα τα σημαντικά γεγονότα; 

Αυτά κι άλλα πολλά που δεν χρειάζεται να τα αναφέρω. Όσο μπορώ επικεντρώνομαι στα σπουδαία πράγματα που θα συναντήσω εκεί. Στις νέες εμπειρίες. Στις οξυμένες αισθήσεις. Στις διαφορετικές εικόνες. Στο πόσο τυχερή έχω σταθεί. Στην αγάπη που με ακολουθεί σε όποιο μέρος της Γης κι αν βρεθώ.

Εξάλλου τώρα που το διαβάζετε αυτό τίποτα από αυτά μπορεί να μην έχει σημασία γιατί όλη η αναμονή θα έχει ήδη τελειώσει. Θα ζω τον ενθουσιασμό και θα αντιμετωπίζω τον φόβο. Θα ζω όλες αυτές τις στιγμές που τώρα που γράφω με τρομάζουν. Και μπορεί να είναι πολύ πιο εύκολο απ' ότι νομίζω.

Δεν θα πω άλλα, αισθάνομαι ότι φλυαρώ. Ίσως πω περισσότερα τις επόμενες μέρες που θα έχω άπλετο χρόνο να γράφω. Ίσως πάλι και όχι. Όλα είναι τόσο άγνωστα και τόσο καινούργια για να μπορέσω να υποσχεθώ κάτι. Για τώρα θέλω μόνο να πω ότι χαίρομαι που με διαβάζετε γιατί έτσι δεν νιώθω μόνη. Και ότι αν θέλετε, μπορούμε να ανταλλάξουμε λίγη γλυκιά ενέργεια ακόμα. Σας αγαπώ όλους πολύ και σας χαιρετάω από μακριά!