Να μας θυμούνται.

Συνέβησαν τόσα πολλά έντονα πράγματα αυτόν τον καιρό που δεν έχω γράψει, που η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσα να διαλέξω ένα για να αναφερθώ.

Αλλά ας μιλήσω για τους ανθρώπους που σημαδεύουν τις ζωές μας. 

Είμαστε μερικά τυχαία φύλλα χαρτιού απλωμένα σε ένα πελώριο τραπέζι. Άνθρωποι μας πλησιάζουν συνεχώς και σαν ενθουσιασμένα παιδάκια, μας χρωματίζουν συνεχώς με τις μπογιές τους.

Άλλα παιδάκια είναι μικρά κι άλλα είναι μεγάλα, άλλα έχουν ξαναζωγραφίσει και το χέρι τους πάνω μας είναι έμπειρο κι άλλα παιδάκια αφήνουν τα πρώτα τους ίχνη στα δικά μας χαρτιά. 

Η τύχη μας ύστερα απ' αυτό είναι άγνωστη. Κάποια παιδάκια ίσως μας πάρουν σπίτι τους και μας κρεμάσουν περήφανα σε μια περίοπτη θέση, κάποια παιδάκια ίσως μας διπλώσουν, μας βάλουν στην τσέπη τους και μας ξεχάσουν εκεί ώσπου να μας πλύνει το πλυντήριο, κάποια ίσως μας σκίσουν σε κομμάτια, κάποια ίσως απλώς μας παρατήσουν και πάνε σε κάποιο άλλο χαρτί.

Είμαστε όμως χαρτιά. Ένα φιλόξενο μέρος για τα ανήσυχα χέρια των ανθρώπων που ζητούν να αφήσουν τα ίχνη τους κάπου. Για να τους θυμούνται. Γιατί, νομίζω, αυτό θέλουμε όλοι κατά βάθος. 

Να μας θυμούνται.

Γιατί αυτό είναι μια τελευταία προσπάθεια να αποδείξουμε ότι υπήρξαμε, να πούμε ότι "να, ήμασταν κάποιοι και σημαίναμε κάτι σε κάποιον". Είναι μια προσπάθεια να αποδείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι, μια επιβεβαίωση του πόσο αναλώσιμοι είμαστε, μια απόπειρα να κερδίσουμε λίγο παραπάνω χρόνο, λίγη παραπάνω παρουσία στον απέραντο Χρόνο. 

Και αυτό ζητάμε μόνο από τους άλλους. Λίγη επιβεβαίωση. Και να μας αγαπούν, φυσικά, αλλά κυρίως να μας θυμούνται. Γιατί όσο μας θυμούνται, υπάρχουμε.

Η τύχη μας όμως είναι άγνωστη. Ο οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί να καταλήξει στο πλυντήριο ή στα σκουπίδια. Ο οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί επίσης να βρεθεί κρεμασμένος στον τοίχο πάνω από το τζάκι και να μην του αρέσει καθόλου αυτή η θέση. Και κάποιοι μπορεί να σιχαίνονται τα χρώματα και τα σχέδια στο σώμα τους. Κάποιοι άλλοι ίσως θεωρούν ότι δεν τ' αξίζουν. Και κάποιες γραμμές που ζωγράφισαν τα χέρια ίσως είναι κάγκελα και φυλακές, μα κάποια άλλα ίσως είναι σκοινιά και ίσως είναι φτερά. 

Μπορούμε μόνο να δεχτούμε ότι είμαστε χαρτιά. Μπορούμε μόνο να εμπνεύσουμε τα χέρια να μας ζωγραφίσουν όμορφα. Μπορούμε μόνο να αγαπάμε τα σημάδια μας. Μπορούμε μόνο να ζωγραφίζουμε με τα δικά μας χέρια στα χαρτιά των άλλων σχέδια που θα θέλαμε να δούμε στο δικό μας χαρτί. 

Μπορούμε μόνο να κερδίσουμε λίγο παραπάνω χρόνο και να είμαστε καλοί. 
Για να μας θυμούνται...